Wat beweegt: Merel Géron
Merel Géron (29) werkt als casemanager bij de Tactus-locatie Ripperdastraat in Enschede. Om daar te komen, heeft ze een hele weg naar haar eigen herstel afgelegd. Sporten speelde hier een belangrijke rol bij. Haar eigen ervaring leidde ertoe dat ze samen met haar vriendin Tactennis is gestart: een wekelijks tennisuurtje voor (alle) cliënten bij Tactus. Voor Merel een droom die werkelijkheid wordt: “Je komt letterlijk in beweging en je hoort er weer bij.”
Brabants meisje in Enschede
“Toen ik 17 was, zat ik behoorlijk vast in mezelf. Ik wist niet goed wat ik wilde, ik worstelde met mijn gevoelens en ik voelde me vooral anders”, vertelt Merel. “Ik had verkeerde vrienden, schulden, was aan de speed, wiet en tripmiddelen. Het ging echt niet goed met me; ook thuis niet. Ik woonde nog in Brabant bij mijn ouders. Toen ik bij mijn toenmalige vriendin uit Enschede kon intrekken, voelde dat als een kans om opnieuw te beginnen. Ik verhuisde, ik kreeg nieuwe vrienden, maar in die andere stad ging het niet beter… ik was en bleef verslaafd.
Bij toeval ontdekten mijn vrienden dat ik drugs gebruikte. Ze vroegen me: ‘Hoe is het nu echt met je?’. Tja, en toen voelde ik me echt naakt joh. Ze zeiden: ‘Als je nu niets doet, trekken we onze handen van je af’. Die interventie was het moment dat ik hulp ging zoeken.”
Na die eerste behandeling kreeg Merel meerdere keren hulp bij Tactus. Eerst van het jeugdteam, daarna naar een kliniek, dagbehandeling en meer.
Ziekte van nooit genoeg
“In het begin was ik er niet op voorbereid om weer thuis te komen. Overal lag materiaal wat ik gebruikte voor mijn middelengebruik. Ik kon er niet vanaf blijven. Verslaving is echt de ziekte van nooit genoeg. Je wilt terug naar het gevoel dat je had toen je de eerste keer gebruikte, maar dat gevoel krijg je nooit meer.
Pas toen ik vier maanden in een kliniek zat en ik intensieve therapie volgde, vond ik mijn draai. Ik besefte me wat er met mij gebeurde. Ik kwam tot de conclusie dat ik het toch echt zelf moest doen en dat er andere manieren zijn om om te gaan met pijn en angsten. Steeds weer grijpen naar verdovende middelen is (toch) niet de oplossing.
Ik begon te praten met anderen en ik nam mezelf voor het eerst echt serieus. Ik dacht: ik moet dit aangaan, anders neemt mijn verslaving me over. Ik kwam erachter dat ik gebruikte om mijn angsten te ontvluchten. Dat besef was het begin van mijn echte herstel.
Sport als hulpmiddel
Bij toeval ben ik na mijn behandeling gaan basketballen. Toen ik hiermee begon, had ik behoorlijk wat schulden. Ik mocht gratis meedoen bij een vereniging. Ik vond het heel fijn om in een team te zitten, maar het was ook best eng. Ik werd geprikkeld door het geluid van stuiterende ballen en voetstappen in de zaal. Dat vond ik beangstigend. Maar in mijn team kon ik hier over praten. Ik kon me echt uitspreken en dat hielp. Het was een veilige manier om met mijn angsten om te gaan.
Toen ik begon met het basketballen, was ik ook vrijwilliger bij de locatie van Tactus aan de Raiffeisenstraat in Enschede. Ik hoorde later dat ik daar eerst als een ‘klein vogeltje’ zat. Naarmate de tijd vorderde, bloeide ik op en ging ik me ook meer richten op de toekomst.
Zo ben ik betrokken bij de oprichting van DJ MIK (zelfhulp voor jongeren met een verslaving, red.). Voor mij was dit een moment dat ik besefte dat ik wilde werken met mensen met een verslaving. Met behulp van een manager van Tactus en de gemeente kon ik uiteindelijk starten met een MBO-opleiding Maatschappelijke Zorg.
Tactennis
Tijdens mijn opleiding had ik het vak Gezonde leefstijl. Ik werkte toen inmiddels ook bij Tactus. En daar kwam ik in aanraking met een cliënt die behoorlijk veel gebruikte. Met hem ben ik toen, met hulp van mijn vriendin Janneke die tennislerares is, gaan sporten. En je zag hem helemaal opbloeien. Ik herkende dat. Daar is het zaadje van Tactennis geplant.
Janneke en ik hebben een plan voor de gemeente geschreven om wekelijks bij een tennisvereniging in de stad les te geven aan cliënten van Tactus. Ze waren enthousiast en zo kregen we subsidie om van start te gaan.
We begonnen op de velden van TV Het Wooldrik in Enschede met een uurtje tennis voor cliënten van de Ripperdastraat, maar inmiddels bieden we het ook aan voor mensen die naar Intact gaan. En we willen het verder uitbreiden.
Het belangrijkste van dat uurtje tennis is dat je weer het gevoel krijgt dat je mee kunt doen, dat je erbij hoort, dat je iets kunt en dat je zichtbaar jezelf kunt zijn. Sporten is gewoon superbelangrijk; je komt letterlijk in beweging en je krijgt er energie van.
Alles wat je kan bedenken, is mogelijk en dat vind ik zo gaaf aan het project. Wat het voor mij betekent? Dromen kunnen werkelijkheid worden als je er maar aan begint. The sky is the limit. Mijn hart gaat er echt sneller van kloppen. Ik had een aantal jaren geleden nooit verwacht dat ik dit soort dingen zou kunnen doen.”
Eén reactie op “Wat beweegt: Merel Géron”
Geef een reactie
Gerelateerd
- Onderzoek
- /
- Publicaties
- /
- Tactus in Beeld
- Tactus in Beeld
- Methodes
- /
- Tactus in Beeld
Blijft een mooi verhaal Merel. Ben heel benieuwd hoe het zich verder ontwikkeld. Keep on the good work!