Waakhond

Begin mei had ik wéér een terugval; drie maal dus sinds de Grote Nuchterheid van 2018. Gelukkig had ik goede mensen en hulp om me heen en heb ik relatief vroeg ingegrepen. Ambulant gedetoxt, volgens mijn klassieke patroon: eerste dagen pure hel, daarna vrij vlot aan de beterende hand. Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik weer zo’n anderhalve maand nuchter ben. Ook heb ik een tijd terug besloten om volgend studiejaar weer verder te gaan met het laatste jaar van mijn opleiding. Alsof ik te snel had gedronken, zo zat ik tegen dat besluit aan te hikken. Het heeft me lucht gegeven.

De komende tijd wil ik met de zielenknijper opnieuw gaan graven naar wat me nog dwarszit van binnen. Slapende honden wakker maken. Zodat ik die terugvallen beter kan voorkomen en aan zie komen. Althans, ik zie én voel ze best aankomen, en ik weet best wat ik dan kan en moet doen, maar ik ben wereldkampioen negeren en wegdrukken van het zien en voelen aankomen, en van wat ik dan kan en moet doen. Inmiddels heb ik wel een kennismakingsgesprek met de psycholoog gehad en de delen van mijn ziel waar geknepen moet worden tekenen zich af. Ik ben er klaar voor. De laatste tijd ben ik aardiger voor m’n eigen en ben ik losser. Vrijer, meer ontspannen, wederom meer en meer de oude én nieuwe Tim 2.0.

Inmiddels ben ik ruim drieënhalf jaar nuchter. Maar dus wel met drie terugvallen. Er zijn veel mensen die vinden dat de teller dan weer op nul komt. Er zijn mensen en zelfs ervaringsdeskundigen die daar niet eerlijk over zijn. Dat heb ik nooit zo goed begrepen. Vrijwel iedereen is het erover eens dat verslaving altijd levenslang eist, zonder kans op vervroegde vrijlating. Waarom dan die nul? Waarom zo hard en afstraffend? Iemand zei me ooit dat verslaving een hond is, altijd aanwezig in de kamer of waar je ook maar gaat. Meestal ligt ‘ie rustig in z’n mand, soms wordt ‘ie wat enthousiaster en wilder, soms bijt ‘ie zelfs. Ben je dan terug bij af? Nee, vind ik; je haalt een tetanusprik, zorgt dat je wond heelt en gaat verder. Als verslaafde ben je al vaak zat de gebeten hond (padoem patsss!).

Ondertussen wordt de vlam die den mensch onder de aardbol houdt heter en heter en lonkt het terras. Ik ben het station van ‘even een biertje drinken’ allang voorbij; voor mij zit de ‘lol’ ‘m erin om me zo snel mogelijk naar de rand van de afgrond te zuipen, totdat ik moe maar ‘voldaan’ in slaap val. Los van het feit dat ik me hier in mijn dorpstad niet met alcohol op het terras zou kúnnen begeven omdat vrienden en/of bekenden me bijkans in tweeën zouden breken, zou ik me kapot ergeren aan het langzame drinktempo van mijn terrastafelgenoten. Ik zou me in moeten houden zodat het niet opvalt dat ik m’n glas eigenlijk in drie slokken weg zou willen tikken. Onrustig en met halve aandacht zou ik naar gesprekken luisteren waarvan ik zou willen dat het onderhand eens over complete, half lamme bullshit zou gaan.

Gedurende de hele tijd zou ik denken: één keer kan wel, één dag drinken. Ik heb het nou weleens verdiend, het is lekker weer, ik heb m’n zaken verder op orde… En de volgende dag zou ik wéér denken: twee keer kan ook nog wel, dan heb ik maar twee dagen gedronken, wat is het probleem? Het antwoord op die vraag weet ik maar al te goed, maar op zulke momenten ineens niet meer. Het probleem is dat ik na vier à vijf dagen van ‘nog één keer drinken’ ontwenningsverschijnselen krijg en dus ‘moet’ drinken om dat tegen te gaan. Of ik zou stante pede naar de detox moeten kunnen, wat nooit het geval is. Tenzij ik het heel bont maak (lees: een crisisgeval inclusief rolstoel) en dat is in zo’n modus nog maar een kwestie van dagen. Eén is teveel, duizend is te weinig.

Irritant hoe dit werkt, hoe het brein werkt. Focus op dingen die slecht gaan, er zelfs meer van willen, puur en alleen omdat het herkenbaar en veilig voelt voor die bovenkamer. Wat een vernuft, alleen omdat dat zoveel jaar geleden handig was toen we op de prairie struinden op zoek naar wat eten. ‘Eigen huis en tuin’ mag die bovenkamer weleens komen restylen. Kunnen ze meteen een stevig en comfortabel hok voor de hond in de hoek maken.