Voor de rechter

Omdat ik in al m’n dronkenschap vond dat ik eigenlijk wel móest overgaan tot ‘eenvoudige belediging van een ambtenaar in functie’ werd ik op een ochtend in de rechtbank verwacht. Voor alleen zoiets kleins niet natuurlijk; helaas was ik een tijd daarvoor in een hoogstaande discussie met een barman beland, die erop neerkwam dat ik een nieuw drankje eiste. Om één van mijn weloverwogen, goed uitgedachte punten kracht bij te zetten, zette ik mijn glas iets te hard op de bar neer, waardoor het brak en mijn hand begon te bloeden.

Op dat moment kwam een zeer beleefde, sociaal invoelende jongeman naast mij staan, met een V’tje op zijn jas. Zo één die je zet als je iets afvinkt, of verstuurt als emoji als alles oké is. Ik heb dat altijd nogal tegenstrijdig gevonden, aangezien de situaties waarin ik zo’n V’tje van dichtbij zag nooit echt oké waren, maar goed. Er werd wel altijd iets afgevinkt; meestal ik.

‘Ik denk dat het beter is als je gaat’ of ‘Ik denk dat je wel genoeg gehad hebt’ hoorde ik iets te veel in die tijd. In dit geval was het de eerste zin. Door schade en schande wist ik inmiddels dat dit niet een voorzichtige opening of uitnodiging van een goed gesprek was (neemt niet weg dat ik dit soms wel zo opvatte, wat nooit echt gewaardeerd werd) maar een beleefde manier om te zeggen ‘En nou heel snel optiefen, anders help ik je’. Ergens diep in mijn hersenen leek het mijzelf gelukkig ook beter dat ik ging, dus ik stapte met frisse moed de deur uit, op naar de volgende kroeg.

Al na een paar niet al te stevige passen werd ik tegengehouden door twee agenten, die mij herkenden en me vriendelijk verzochten het uitgaansgebied te verlaten. Ik had wel door dat mijn geluk een beetje op aan het raken was die nacht en gaf gehoor aan hun verzoek. Eerlijk gezegd vooral ook omdat ik bedacht dat er nog genoeg kroegen búiten het uitgaansgebied waren, waardoor ik er verder geen probleem in zag. Al snel zat ik weer voor een nieuw drankje, en al snel zou ik geen nieuwe herinneringen meer aanmaken. Tot ik een paar uur later ineens op de grond lag, met een knie in m’n nek, en een scheldende agent naast m’n oor. Ik moest wel wat verkeerd hebben gedaan bedacht ik me en besloot maar mee te werken. Het volgende moment werd ik ‘verhoord’. Tussen het kotsen door vertelde wat ik me nog herinnerde. Dat was niet veel. De mevrouw die mij verhoorde werd steeds moedelozer en vond het uiteindelijk wel best. Na nog een paar uur cel mocht ik vertrekken.

Vanwege een uitzonderlijke samenloop van omstandigheden was ik te vroeg bij de rechtbank. Een therapeut van de kliniek waar ik op dat moment in zat en ik besloten om koffie te gaan drinken. Het was zomer, op het midden van een ochtend en we gingen op een terras zitten, zo’n beetje tegenover de rechtbank. De ober bracht onze koffie en op het moment dat hij naar buiten stapte zag ik meteen de twee miniglaasjes likeur op de schoteltjes met koffiekoppen. Toen hij het allemaal neerzette, had ik dringend de behoefte om te vertellen hoe en waarom ik op zijn terras was beland, en waarom ik bij de rechtbank moest zijn. Ik heb het maar niet gedaan.

In de rechtbank trof ik de advocaat, die ik via het Juridisch Loket en een kleine eigen bijdrage kon krijgen, gelukkig. Ons eerdere kennismakingsgesprek was al snel gezellig geworden. Ze vroeg waarom ik haar hulp nodig had en ik vertelde. Grappend zei ze ‘Politieagenten vinden al snel iets een probleem tegenwoordig’. We zouden een leuke samenwerking tegemoet gaan, leek me. Ze vertelde me dat er opnames van ‘Voor de rechter’ waren en of ik daaraan mee wilde doen. Ik bedacht me dat ik ongewild waarschijnlijk al genoeg op beeld stond en bedankte vriendelijk.

We stapten de rechtszaal binnen en mijn aanvankelijke joligheid verdween al snel: dit was serieuze koek. Ik bevond me in een soort bioscoopzaal met mensen in toga, publiek, studenten die aantekeningen maakten, en ik in het midden van dat alles. Braaf nam ik plaats, ging netjes rechtop zitten en schraapte mijn keel.

‘Meneer van Kleef?’ zei de rechter, zoals alleen leraren (en rechters blijkbaar ook) dat kunnen. De rechter ging verder en noemde op wat in zijn ogen toch echt niet de bedoeling was allemaal, maar zei toen gelukkig al snel: ‘Ik weet een beetje wat verslaving is meneer van Kleef, iemand in mijn familie is verslaafd.’ ‘Dat komt nou verdomde goed uit dacht ik’, maar tegelijkertijd vond ik het ook oprecht fijn dat deze man dus wel wat wist van verslaafd zijn. ‘U bent momenteel in behandeling?’ ‘Jazeker meneer, al zo’n twee maanden’. ‘Hou dat vol, en dan zie ik u hier nooit meer terug. U betaalt uw boetes, met als stok achter de deur een voorwaardelijke taakstraf van twee jaar.’ ‘Dat zal ik doen meneer, dank u wel.’ Het jolige was er nu echt helemaal vanaf en ik voelde me zwaar klote. Maar ook dankbaar, aangezien ik voor mijn gevoel gematst werd. Ik had het erger verwacht. Nu wilde ik helemáál niets liever dan weg uit die bioscoopzaal, weg uit de rechtbank zelf, en vooral weg uit deze shitverslaving.