Voluit leven of vol uitleven?

Het was zoals zo’n moment vlak na het opstaan, waarin ik me afvroeg of wat ik droomde echt gebeurd was. Maar dan weken lang. Alsof ik bleef hangen tussen twee traptreden; een voet op de al genomen tree, de andere in het luchtledige hangend boven de volgende tree. Of zoals het moment dat je beseft dat de serie of film niet meer laadt maar dat het scherm is vastgelopen, bevroren. En eigenlijk weet je dat al even, maar je hoopt toch dat het nog lukt.

Ik wilde echt dat het niet waar zou zijn, maar ik wist ook dat na deze korte fase van niet willen de onverbiddelijke fase van alles ontkennen en vergoelijken zou komen. Dat moest ik voor zien te zijn, dus ik belde. En appte. Vrienden, hulpverleners, familie, huisarts… dit zou me niet weer gebeuren, niet zo snel na die grote terugval van rondom de zomer. Maar het was al aan het gebeuren, terugval nummer twee in de afgelopen drie jaar na m’n laatste lange opname, waarna alles zo goed was gegaan. Drie weken lang was het raak, of eigenlijk mis. En in bloedtempo ging het van mis naar misser naar allermist, en werd mijn brein ook nog eens volledig gehúld in mist. Gekneveld in nevel. Gelukkig was er snel plek op de detoxificatie afdeling, in letterlijke zin de afdeling waar het gif wordt weggehaald. Ik kwam binnen met 2,87 promille gif in mijn lijf. Dat is heel erg fors. Door degene die me bracht werd ik er op gewezen dat ik die nacht nog rustig aan had gedaan en ik schrok. Ik had niet veel tijd om er bij stil te staan; de intake wachtte.

Bloeddruk goed, hartslag goed, patiënt is coherent; samenhangend dus. Maar als het technisch mogelijk was om een soort gevoelsecho te maken zou er weinig samenhangends te zien zijn. Ik voelde me verloren, in de war, onrustig, en bovenal paniekerig. Hetzelfde als bij al die andere keren dat ik ging ontwennen: alsof ik m’n weg moest gaan vinden in een pikdonker doolhof zonder uitgang. En tegelijkertijd was dat doolhof naar beneden aan het suizen, klaar om als een komeet in te slaan.

Volgens het boekje kwam de echte klap na zo’n twee à drie dagen. De alcohol was uitgewerkt, de verzachtende dekens gingen één voor één af. Eerst moesten mijn ogen wennen aan het donker, nu zagen ze plotsklaps niks meer door het felle licht. Ik werd gek van de spanning, de ontwenning, de prikkels van de groep, van mezelf, van alles. Ik ging op m’n bed liggen om muziek te luisteren maar ik kon geen enkel nummer vinden wat paste. Het was een kwestie van doorbijten, uitzitten en hopen. Na vijf dagen voelde ik me weer de oude worden. Lichamelijk dan. M’n naar het tankstation lopen-verbod en rond de vijver lopen-verbod waren opgeheven. Zoals het een echte verslaafde betaamt vierde ik dat met meteen maar twee rondes rond de vijver, waardoor ik me (verrassing!) nogal licht in m’n hoofd voelde toen ik weer terug bij de kliniek kwam. Ik had er wel een zeer goed gesprek aan overgehouden, waardoor ik nu de cursus ‘Voluit leven’ doe, ook bij Tactus.

Op dag zeven trok ik het simpelweg niet meer. Ik wilde weg. Alleen, tegenwoordig staan er twee weken voor een detox opname, in plaats van één week, zoals ik gewend was van jaren geleden. Inmiddels had ik al twee keer een aanvaring met welgeëerde leden van de staf gehad (foutje, nogmaals sorry!) en was ik alle hoogstaande discussies en tactvolle oplossingen in de groep zoals ‘ze zouden Poetin gewoon door z’n kop moeten knallen’ ook wel zat. Niks ten nadele van de groep maar door nieuwe opnames veranderde de sfeer en daarmee steeg mijn spanning en prikkelden m’n prikkels nog erger.

Meerdere gesprekken en nachtjes erover slapen later besloot ik echt te vertrekken. Week twee van de detox zou ik thuis gaan doen, met ondersteuning van medicatie. De eerste twee nachten hoefde ik gelukkig niet helemaal alleen te zijn. Ik was ongerust, bangig om het zonder zijwielen te moeten doen. Nu zouden er geen engelen van hulpverleners zijn die liefdevol een oog in het zeil hielden. Of zodra ik het toeliet klaarstonden voor een goed gesprek met adviezen die me weer deden ademen, die mijn tranen aanhoorden en doorzagen, waardoor ik me weer klaar kon maken voor verder vooruitstruikelen.

Het ging gelukkig goed. Het gaat goed. Sinds die drie wekenlange ellende van begin maart werpen vrienden zich nog meer op dan ze al deden en checken regelmatig hoe het gaat. De overgang van detox naar huis was soepeler dan ik had verwacht. Ik had de schade van de terugval nog enigszins kunnen beperken, ik had snel ingegrepen en was er direct heel eerlijk over, maar vooral: ik nam het mezelf niet verschrikkelijk kwalijk. Eerder had ik mezelf voor de schenen geschopt, was ik gevallen over mijn eigen voeten, maar nu stond alles in het teken van verder vooruitstruikelen, om uiteindelijk prettig door het leven te kunnen wandelen. Met in m’n achterhoofd voluit leven, in plaats van vol uitleven.