Kansen

Net zoals veel andere mensen bevind ik mij in het ASS-spectrum (autismespectrumstoornis). Joepie. En met joepie bedoel ik dat ik sinds dat ik een jaar of 47 ben weet dat er wat is. Dat was moeilijk, maar is nu fijn. Ik weet nu waar dingen vandaan komen. Op verslavingsgebied wist ik zelf ook wel wat ik er mee moest. Ik weet nu dat ik heel moeilijk dingen kan afleren, maar ook heel moeilijk dingen kan aanleren. Ik leef namelijk in patronen. En valt er een patroon of een volgorde weg, nou, dan kan er maar zo paniek ontstaan.

Die paniek zou ik in het verleden oplossen door zoveel te gebruiken dat het op die manier weer in mijn patroon zou passen, maar dat wilde ik niet meer. Ik was toen 50. En opa. Ik wil niet dat mijn kleinkinderen een verslaafde opa hebben, ik moet er wat aan doen! Ja, maar wat dan? Ik had in 2014 al eens een opname gehad in de kliniek in Zutphen. Een opname die me supergoed had gedaan: ik kon ruim 2 jaar clean blijven. Tot er een paar jaar geleden een wat ze noemen ‘levensveranderende gebeurtenis’ kwam. Ik werd oneerlijk behandeld, te kort gedaan. En eerlijk is eerlijk, ik greep zelf de gelegenheid aan om terug te vallen. Zo lekker, dat verdoven van je gevoel. Maar er waren dingen veranderd. Ik was opa geworden. Een lief jongetje en een lief meisje die me opa Pat noemden. Ik wil dit leven niet! Niet zo, niet op deze manier. Ik wil clean zijn voor ze, zodat ze straks niet achter mijn rug om allerlei verhalen horen. Die vertel ik te zijner tijd zelf wel, om ze te waarschuwen.

Maar ik had tijd nodig, alleen kon ik die verandering niet maken. Met bidden en smeken mocht ik een langdurige opname doen. Weer op dezelfde kliniek in Zutphen. Ik hoopte dat het voor mij langdurig genoeg was om patronen te doorbreken en een nieuwe weg in te slaan. Ik was 50, dus zoveel kansen had ik niet meer voor mijn gevoel. Vanaf dag één heb ik keihard gewerkt aan mezelf. Ik durf te beweren dat ik geen minuut onbenut heb gelaten om er als een beter mens vandaan te komen. Ik wist waarvoor ik er was en wat ik wilde doen. Ik ging zelfs te hard in het begin: ik was niet leuk in de groep en niet voor de groep. Fuck jullie allemaal! Ik ben hier voor mezelf! Brombeer, kale chagrijn, ik heb het allemaal voorbij horen komen. En terecht, want zo was het ook. Tot dat ene moment.

Een module. Een module die ging over je verslaving in verhouding tot je relatie. Nou, dat ging Patje niet doen. Bij mij is namelijk alles begonnen door een relatie. Mijn nachtmerries, mijn PTSS, en daardoor mijn verslaving. Huilend ben ik daar naar buiten gelopen. Al na de eerste zin. Ik had geluk dat mijn persoonlijk begeleider die module gaf. Ze kwam gelijk na de module naar me toe voor een praatje en een wandelingetje om de vijver. “Patrick, als je er nu na dertig jaar niks mee gaat doen, zit je over dertig jaar nog met deze problemen.” En ze had gelijk, maar ja, hoe doe ik dat. Na dertig jaar zit het zo diep in me. Het hoort bij mij, ik weet niet beter.  

Tot ik voor het eerst een nachtje thuis mocht slapen. Mijn eerste nachtje sinds maanden. Toen ik mijn boodschapjes had gedaan en thuiskwam, kon ik gaan zitten. En nu, was de vraag. Ohja, ik heb wel tachtig dingen opgenomen, laat ik eens iets gaan kijken. En of de duvel er mee speelde zocht ik een film uit, een waargebeurd verhaal, die draaide om vergeving. Vergeving richting iemand die een ander iets had aangedaan. Heel erg indrukwekkend. De film kwam, toevallig of niet, precies op het juiste moment. Als die persoon de man die hem gemarteld had kon vergeven, gaat het dan niet eens tijd worden dat ik de persoon ga vergeven die medeverantwoordelijk is voor mijn nachtmerries? Ja, daar was het tijd voor. De hoogste tijd. Voor mij en mijn herstel.

Ik sprak daar over met mijn hoofdbehandelaar. “Patrick,” zei ze, “Je moet ook jezelf vergeven. Want hoe erg het ook is dat je met een verslaving bent komen te zitten, je hebt het daardoor misschien ook wel overleefd. Misschien juist wel daardoor. Misschien was je zonder verslaving wel echt voor een trein gesprongen.” En ze bleek gelijk te hebben. Ik heb door mijn verslaving ook een hoop dingen wél kunnen doen. Momenten gehad waarop ik “het gedoe” kon vergeten. 

Nu ben ik bijna twee jaar clean. Rook zelfs al bijna een jaar niet meer. Ik heb mezelf vergeven. Ik ben een stuk leuker voor mezelf en voor anderen. Volg mijn trainingen en doe vrijwilligerswerk. En mijn kleinkinderen zijn zo gek met opa Pat dat ze soms zelfs zeggen: “Opa, jij bent wel een beetje gek he?” Ja jochie, dat is zo, echt helemaal normaal zal opa Pat nooit meer worden.