Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

I’m ready to love myself

26 juli 2022

Eind mei kon je lezen over huiselijk geweld, en hoe ik daar een groot deel van mijn leven mee te maken heb gehad. Bij drie verschillende exen, allemaal anders. Daarnaast ben ik in mijn jeugd emotioneel verwaarloosd, waar ik achter kwam bij de therapiesessies die ik volgde in de kliniek in Zutphen.

Het varieerde van genegeerd worden tot later seksuele intimidatie, gedrogeerd worden en daarna verkrachting. Ja, die komt wel even binnen hè? De details zijn voor jullie als lezer niet relevant, ze zijn tot misselijkmakend aan toe onnodig. Bovenstaande maakt mij zelfs af en toe nog beroerd. Voor mij spelen PTSS & mijn traumatische ervaringen een grote rol in mijn leven op dit moment omdat dit erg op de voorgrond staat. Ik ga er niet om liegen: het gaat slecht wat dat betreft. Slechte dagen heb ik niet, daar doe ik niet aan. Maar soms is het wel erg pittig. 

Inmiddels is de therapie weer opgestart, ik heb een uitgebreide intake gehad hier in Enschede en heb kennis gemaakt met mijn therapeut, waar ik inmiddels twee sessies bij heb mogen volgen. We zijn even oud, en het klikt. Ze is duidelijk en houdt van aanpakken, maar is ze is ook begripvol en neemt ze veel tijd voor dingen, iets wat ik nodig heb en ze nu al goed heeft ingeschat. Afgelopen vrijdagochtend was er een overdracht van mijn vorige therapeut naar mijn huidige. Het was serieus, er werd gelachen, en door mij af en toe een traantje weggepinkt. Een goede sessie, waarbij nu helder is waar ik sta en hoe we verder gaan. 

Mijn therapeut heeft nu vakantie, dus ik moet het drie weken zonder haar doen. Vind ik nu al lastig, maar dat hoort ook bij het nieuwe leven! Accepteren wat je niet kan veranderen. Dat leeft ook een heel stuk prettiger, dan wanneer je overal maar tegenaan blijft schoppen en het anders wil. Dat wist ik al wel, maar dat het bij mij nu ook vrijwel automatisch zo werkt in de praktijk met de meeste dingen, is voor mij nieuw en dikke winst! 14 juli was ik alweer vijftien maanden in herstel. Een jaar en drie maanden! Eigenlijk kom ik nog maar net kijken, maar voor mij is het nog altijd bijzonder dat ik eindelijk aan het winnen ben van mijn verslaving en daardoor de ruimte krijg om te werken aan de onderliggende problematiek die voor mijn verslaving zorgde. 

Voor mij is het bijzonder dat ik eindelijk aan het winnen ben van mijn verslaving en daardoor de ruimte krijg om te werken aan de onderliggende problematiek

Emotioneel verwaarloosd, getraumatiseerd. Dat gaat een paar jaar duren. Veel mensen zien niet aan mij hoe zwaar ik het heb met de dingen die ik heb meegemaakt, en zeggen vaak goedbedoeld “gewoon loslaten” Ehm, nope. Zo werkt dat niet. Nu zie ik er ook niet uit alsof het slecht met me gaat, ik ben altijd verzorgd en ik ben best sociaal dus ik snap de opmerking ergens wel. Dat is het vervelende: ik ben goed in het uiten van mezelf en dan heb je dus een plaatje wat niet overeenkomt met mijn interne belevingswereld. Mijn therapeut weet dit nu en prikt her en der al goed door me heen! Sidenote: er wordt niet meer gedate dit jaar, en liefdesrelaties? Nee bedankt! Moest nog even flink op m’n bek gaan maar dat is echt niet iets waar ik me nu bezig mee wil houden. Enkel nog een handjevol waardevolle vrienden, familie, en hulpverlening waar ik energie in steek. En dat met volle overgave. Dubbele sidenote: ik kom eerst. Dan de rest. Denk alleen dat mijn kitten Dexter daar anders over denkt haha. Zij is mijn ’therapist with fur and four legs’ en woont sinds 30 juni bij me. 

Maar goed, therapie dus. Ik heb er tien maanden psychotherapie op zitten en daar heb ik nog steeds profijt van, ook al stopte dat begin februari toen ik verhuisde. Veel mensen die in herstel zijn, gaan naar praatgroepen/meetings. En er is mij gezegd dat ik zeker drie keer moet gaan voordat ik pas kan zeggen of het iets voor mij is. Maar het eerste gevoel wat ik had blijft onveranderd: ‘nee’. En het één is niet beter dan het ander, als het maar werkt! Therapie is voor mij inmiddels goud waard, ik haal er zo ontzettend veel uit. Daarnaast spreek ik vrijwel dagelijks met mensen in herstel: zowel op mijn beschermde woonplek als online. Dat is voor mij fijn en genoeg. Er is altijd wel iemand die ik ken waar ik mijn vragen over herstel bij kwijt kan. Iedereen heeft zijn eigen herstelproces. Bij mij is mijn nummer 1 ’tool’ de één op één therapie. Daarnaast schrijf ik veel in m’n dagboek, schrijf ik mijn doelen regelmatig opnieuw uit, heb ik dagbesteding, mediteer ik, luister ik muziek,  wandel ik graag, en maak ik mooie dingen.

Ik check regelmatig bij mezelf in: ‘Hoe zit ik er bij? Hoe voel ik me mentaal en fysiek?’ En verder verveel ik me nooit. Helemaal niet nu er dus een kitten rond hobbelt hier en af en toe heel wat pogingen doet dingen te slopen. En daarmee heb ik al snel geleerd dat ik veel meer geduld heb dan toen ik net de kliniek uit kwam na zeven maanden. Afgelopen november mocht ik met succesvol ontslag en sindsdien ben ik enorm gegroeid. Ja, dat lijkt haaks te staan op “het gaat de laatste tijd best slecht met me qua trauma’s”. Maar dat ik in zwaar weer zit wil niet zeggen dat ik geen equipment heb meegebracht! Plu, regenjas, kaplaarzen. Ik ga gewoon door, alleen in een iets lager tempo. En rotdagen? Doe ik niet aan. Want in elke dag zit wel iets moois of goeds. Als je die dingen leert te zien én waarderen, dan is voor mij persoonlijk al snel de conclusie: het leven is gewoon heel mooi! 

En ik begin mezelf steeds beter te leren kennen, met name door de therapie. Toen ik de kliniek verliet was het nog wat wankel, maar inmiddels kan ik met recht zeggen dat ik zoveel waardering heb voor die leuke meid in de spiegel! Want ze flikt het toch maar mooi even! I’m ready. I’m ready to love myself. 

3 reacties op “I’m ready to love myself”

  1. Heidi, ik heb jouw verhaal gelezen. Met belangstelling en herkenning. Ik ben nu 8 maand in herstel en ook ik verzorg mezelf goed. Ik zitten nog 2 weken in rekken en nieuwe mensen zien mij als een begeleidster ipv een cliënt. De buitenkant is tiptop. Van binnen is een heel ander verhaal. Ik blijf dus ook werken aan mezelf.

  2. Hi moppie,

    Sjees wat ben ik ontzettend trots op jou!
    Samen heel veel gedeeld en overeenkomsten, je hebt dit echt vanuit jou eigen ik’je geschreven en hoor precies hoe je dit in onze gesprekken uit!

    Zo’n lieve mooie vrouw met een plunjebaal…, maar je staat eindelijk naar veel strijd er voor jezelf!!!! Jij staat centraal en derest is mooi meegenomen al zullen het heel ( meer dan we weten) wat mensen zijn waaronder ik die zich door mede jou blogs niet meer ongehoord voelen en zich gesterkt voelen na het lezen van je blogs.

    Want wij staan niet alleen en dat maakt deze blog alleen nog maar meer duidelijk!

    Blij dat jij mijn dinnetje bent en dat je dit alles deelt met ons, samen zijn we sterk!

    Love U♥️

    -X- Cin

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Onderzoek
  • /
  • Publicaties
  • /
  • Tactus in Beeld
Het onderzoek van Jeroen Staudt, klinisch neuropsycholoog, richt zich op het beter begrijpen waarom bepaalde cliënten wel goed herstellen van jarenlang gebruik van middelen en andere cliënten minder, of zelfs niet.
  • Tactus in Beeld
“Ik ben heel enthousiast. Alles is hier voor mezelf. Ik hoef niks meer te delen. De rommel die ik opruim, is van mezelf.”
  • Methodes
  • /
  • Tactus in Beeld
Verdiepingsdiagnostiek (VD) is een kort diagnostisch onderzoek met advies over mogelijkheden voor eventuele behandeling. Het is op aanvraag en bestemd voor de adviesrapportage van Verslavingsreclassering en is bedoeld voor forensische cliënten met psychiatrische- en/of verslavingsproblematiek. Angelique Nieuwenhuis, klinisch psycholoog en…