Ik ben mijn eigen coach

Persoonlijke groei. Wat is dat nou eigenlijk? En hoe is dat van toepassing op mensen met verslavingsproblematiek en trauma’s, die in een herstelproces zitten? Dit is mijn point of view. 

Ten eerste is het keihard werken. Elke dag weer. Klinkt zwaar? Is het ook. Maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt van ritme, structuur en regelmaat, gaat het op een gegeven moment redelijk vanzelf. Je behandeling(en) die je hebt gehad, wellicht verschillende opnames, therapiesessies, terugvallen, uitglijders en diverse trajecten met hulpverleners en begeleiding. Het werpt allemaal zijn vruchten af. Het mooie is: je hoeft het alleen maar te doen. Makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard. Elke keer als ik dacht dat ik het snapte, kreeg ik weer een pittig levenslesje van het universum cadeau. Soms was het zelfs geen lesje, maar een keiharde smakkerd op een betonnen vloer.

“Own die shit!”, stuurde mijn collega trots na mijn vorige blog. Ja, hij heeft gelijk ook. Gewoon positief benaderen, maar niet mooier maken dan het is. Ik ben 14 april 2023 alweer twee jaar bezig met mijn weg naar herstel. En die weg, daar gaat het om. Doelen stellen is belangrijk. Ze geven je wat sturing, zorgen ervoor dat je ambities hebt en dromen waar wilt en kunt maken. Maar de weg naar die doelen, daarin kun je het verschil maken voor jezelf én anderen.

De zelfhulpcoaches schieten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond. Er zitten ongetwijfeld mensen bij die echt iets voor je kunnen betekenen, maar die hebben hun eigen ervaring en eigen kijk op dingen. Ik denk zelf dat je de meeste groei behaalt door je eigen coach te zijn. Wat voor jou werkt, hoeft voor een ander niet te werken. Ik ben ontzettend gegroeid, stap voor stap. Aan het begin lijkt de weg oneindig en zie je een enorme berg waar je het liefst meteen bovenop wil staan voor de rest van je leven. De weg er naar toe, daar gaat het om. Ik heb in de afgelopen twee jaar veel over mezelf geleerd, gewoon door ’te doen’.

Ik volg straks al twee jaar psychotherapie, waar ik mee begon tijdens mijn klinische behandeling. Ik mediteer, schrijf, lees, kom elke dag buiten en luister muziek. Ik praat tegen en met mezelf, ik ga naar een dagbesteding waar ik vooral veel leer van de interactie met de mooie mensen daar, ik sta in contact met een aantal van mijn lieve medebewoners en de begeleiding op mijn woonplek, en ik benader het leven positief. Is het dan alleen maar joepie en blij? Natuurlijk niet. Zonder hoogtepunten geen dieptepunten. Het zit hem in hoe je daar mee om gaat. Positief zijn betekent niet dat je geen negatieve gevoelens mag hebben. Sterker nog, het is hartstikke positief dat je je negatieve gevoelens durft toe te laten. Verzetten zorgt alleen maar voor onrust en onvrede. Acceptatie is voor mij een sleutelwoord, net als dankbaarheid.

Verder: ik neem tegenwoordig overal de tijd voor. Dat doe ik niet door op de klok te kijken. En ruimte. Letterlijk en figuurlijk neem ik die voor mezelf in, wanneer ik dat nodig heb. Ik pak mijn rust en zet mijn telefoon uit zonder schuldgevoel. Slechte dagen heb ik niet, wel moeilijke momenten. Soms ronduit zware momenten. Die laat ik er zijn, omdat ik weet dat ze weggaan. Dingen zijn pas een probleem, als je er zelf een probleem van maakt. Dus denk in oplossingen! En soms is de oplossing dat er gewoon even geen oplossing is. Ook prima. Acceptatie.

Zo ervaar ik mijn persoonlijke groei. Ik hou inmiddels van mezelf en niet iedereen is mijn tijd en ruimte waardig. Dat wil niet zeggen dat ik een ander niet respecteer, het zegt enkel dat ik mezelf belangrijk genoeg vind om keuzes te maken waar ik zelf wat aan heb. En ik leef in liefde, voor mezelf en mijn omgeving. Ik zie het goede in mensen, tenzij ze het tegendeel bewijzen. Dat is niet naïef: dat is een cadeautje voor jezelf en de ander. Wie goed doet, goed ontmoet, en wat je voedt, dat groeit. Besteed je tijd aan dingen waar je iets aan hebt!