Het knopje van geduld

Enig idee wat het knopje van geduld is? Een term die ik min of meer voor mezelf verzonnen heb. Het knopje van geduld is altijd het meest vervaagd van alle knopjes aanwezig. Weet je het nu? Ik ga het je vertellen, en let er maar eens op. Het knopje van geduld is het knopje in de lift die er voor zorgt dat de deuren eerder sluiten. Mensen hebben geen geduld, terecht natuurlijk, het kan je vijf tot tien seconden schelen. In elke lift waar dan ook, is dat knopje het meest vervaagd. Let er maar eens op.

Ik wou dat er zo’n knopje was voor wachtlijsten. Ik sta nu al een week of zes op de wachtlijst voor een detox. De wachtlijst zou vier tot zes weken zijn. Hoor ik vorige week dat het vanaf toen nog wel vijf tot zeven weken kon duren. Vanaf moment van dit schrijven alsnog vier tot zes weken natuurlijk. Het kwam voor mij als een donderslag. Echt waar, ik was er echt van ontdaan. Ik ben al zo aan het vechten tegen de trek, die steeds groter aan het worden is. Steeds meer toestemmingsgedachten dringen mijn hoofd binnen. Ach, die paar weken, kan ik best even gaan gokken, blowen, roken of wat dan ook. Het is maar voor een paar weken. Of als ik midden in de nacht ineens wakker wordt met hartritmestoornissen en mijn hart zo te keer gaat dat ik nooit meer in slaap val. Als ik nu wat middelen gebruik, slaap ik zo.

Gelukkig zorgen de momenten van geluk er nog steeds voor dat ik niet terugval. Precies een jaar na mijn voordracht voor ‘Tactus zomergasten’ had ik mijn eerste kleinzoon-opa-dag. Samen naar Paleis Het Loo. Hij is zeven jaar en hij vond het prachtig. Had ik nooit verwacht. Hij wilde zelfs graag de audiotour doen. Je weet wel, koptelefoon op en in elke kamer een praatje. Soms wilde ik door lopen en zei hij snel: “Opa ze zijn nog niet uitgepraat.” Haha, met andere woorden: even dimmen opa, kalm aan. Zijn hoogtepunt was dat hij boven op het dak mocht staan. Opa heeft hoogtevrees, dus was voor mij letterlijk en figuurlijk een dieptepunt. Maar toch gedaan, wat je al niet voor je kleinkinderen doet!

Mijn hoogtepunt was al vroeg. Al lopend op de weg naar het Paleis toe. “Opa?” “Ja jochie?” “Ik vind dit leuk, wij samen weg. Kunnen we dit niet elk jaar doen?” Met een brok in mij keel vroeg ik hem of hij dus elk jaar het Paleis wilde. “Neeee”, zegt ie, “dat we elk jaar iets gaan doen samen, jij en ik. Steeds iets anders.” Nou geloof ik dat ik volgend jaar naar de Julianatoren moet en het jaar daar op naar de Apenheul. Ja, hij was inderdaad erg enthousiast. Opa ook. Opa wil dit zelfs graag vaker dan één keer per jaar, dus opa moet zuinig zijn op zijn centjes en dus maar niet terugvallen in gebruik. Mooie bijvangst is, dat mijn jongste neefje, hij is acht, dit ook graag een keer wil doen en met zijn oom de hort op wil. Ook dit kan dus nu. Een paar jaar geleden zou mijn broertje zijn jongste spruit nooit aan mij toe vertrouwd hebben. Zo fijn dat het nu wel kan.

In mijn vorige blog had ik het ook even over mijn scooter, die misschien nog wel beroemder is dan ik. En wat wil het toeval deze week? Scoot was even bij de scootergarage om nagekeken te worden. Ik liep er in de middag weer heen om hem op te halen en kwam een bekende tegen. Later kwam ik die bekende tegen en zegt hij tegen mij: ik zou je zonder scooter bijna niet herkennen. Grappig toch? Ik moest gelijk denken aan dat zinnetje in blog nummer 19.

Achteraf is juni een hele mooie maand geweest, met veel mooie lieve momenten. Kreeg net te horen dat ze mijn detox met een paar weken hebben vervroegd. De behandelaren waren het er over eens dat het zonde zou zijn als ik daadwerkelijk een terugval zou krijgen. Ik heb te hard gewerkt om dat te voorkomen. En dat is ook zo. Ik heb hard gewerkt om clean te kunnen blijven. Nu gaan we weer de puntjes op de i zetten. Als ik klaar ben met de detox, gelijk door naar een diëtiste om ook het eetprobleem aan te pakken. We gaan het zien. Ik had natuurlijk het stukje over wachtlijsten aan kunnen passen. Maar ja, daar vond ik even het knopje van geduld niet voor. Als dit blog geplaatst wordt, zit ik net in de kliniek op de detox. Grappige bijkomstigheid. Ik kan dat, ik ga dat doen.