Gelijkwaardig

Ik woon in een buurtje met enorm veel gelijkwaardige kruisingen. Altijd lachen, want ik denk dat zeker tachtig procent van de mensen niet meer weet hoe het werkt zo’n gelijkwaardige kruising. Af en toe zou je een stoel moeten pakken en op zo een kruising gaan zitten.

Maar goed, gelijkwaardig. Aan dat woord moest ik ineens denken toen ik van de week een intakegesprek had bij Tactus. Zoals altijd, ‘gewoon’ weer gelijkwaardig behandeld. Als men, en niet als zoals elders vaak, de verslaafde. Die ochtend kreeg ik nog een berichtje van mijn vriend Noah. “Moet ik met je mee?” vroeg ie. “Nee joh, is totaal niet nodig.” “Echt niet?” “Nee Noah, echt niet maar bedankt voor het vragen, stel ik erg op prijs.” Ik ben namelijk totaal niet zenuwachtig. Ik heb dit vaker gedaan en kijk er zelfs een beetje naar uit. En het was dus eigenlijk precies wat ik er van verwachtte. Als mens behandeld worden, op je gemak gesteld worden en gewoon lekker leeg lopen over zaken en dingen waar je tegen aan loopt. Echt, het lucht zo op om dat met echte professionals te bespreken.

Paar dagen daarvoor zat ik ergens aan tafel. Twee andere mensen zaten samen in gesprek. Ik deed er niet aan mee en hield me wat afzijdig. Eén van de twee had een verslavingsachtergrond en de ander niet. En ik weet niet waarom, maar ik zat er al een tijdje op te wachten. Het woordje: gewoon. En ja hoor, daar kwam ‘ie dan. De persoon zonder verslavingsachtergrond gooide ‘m er achteloos in. “Dan doe je dat toch ‘gewoon’ niet meer? Dan stop je toch ‘gewoon’?” Niks zeggen Patrick, vooral niks zeggen.

Achteraf heb ik daar dan ook weer een beetje spijt van. Ik had die persoon moeten uitleggen hoe het werkt met verslavingen. Dat het niet gewoon is om zo maar ineens te stoppen. Ik heb wel eens gezegd, dat als je niet weet wat een verslaving inhoudt, je je voor moet stellen dat je vanaf morgen ineens je kinderen nooit meer mag zien. Of je ouders, lievelingspaard of je cavia. ‘Gewoon’ vanaf morgen mag je ze niet meer zien. Mensen kijken je dan soms een beetje verschrikt aan maar in 99% van de gevallen snappen ze wel direct wat je bedoelt.

Voor mij zijn we bezig om een mooi plan van aanpak te maken. Ik ga een training volgen, wederom, en ik ga helemaal nagekeken worden door een arts. In kaart brengen welke kwalen ik allemaal heb. En dan even bekijken of Dikkertje Dap via Tactus naar een diëtist gaat of via de reguliere huisarts. Allemaal weer spannende dingen, maar die ik van mezelf moet ondernemen.

Afgelopen week heb ik een gesprek gehad met mijn leidinggevende. Zij vroeg aan mij wat me nog steeds weerhield om te gebruiken. Het is mijn telraam. Ik rook nu bijvoorbeeld al 825 dagen niet meer. Als ik vandaag zou roken, zou ik morgen weer op 1 moeten beginnen. En dat zou ik zo zonde vinden. Dat is wat me nog steeds op de been houdt. Tegelijkertijd is het moeilijker en moeilijker aan het worden. Straks, half juni, ben ik drie jaar weg uit de kliniek. De eerste twee en een half jaar geen centje pijn. Zelden trek, echt zelden. De laatste maanden merk ik dat m’n trek op een schaal van 10 steeds een stapje hoger gaat. Zat ik eerst een tijd op een 5, toen ging het al langzaam naar een 6. Nu schommel ik zo een beetje tussen de 6, 7 en 8 in.

Gelukkig ben ik niet meer zo alleen in het leven als een jaar of vier geleden. Een tijd waar ik door mijn gebruik niemand meer toe liet. Nu heb ik een paar hele fijne collega’s, een paar fijne vrienden. Die a) vragen hoe het gaat en b) waar ik gewoon open en eerlijk tegen kan zijn. En dat is fijn. En dat doe ik ook. Want ook ik kan het niet alleen. Hoe zeggen ze dat zo mooi bij Tactus? Omdat het ons samen wel lukt! Gelijkwaardig!