Bootpaadjes

Iemand die een tijdje geleden een plek in m’n hart heeft veroverd zei eens dat ik ‘ver weg voelde’. Sindsdien is dat blijven hangen en vraag ik me regelmatig af of ik me ver weg van mezelf voel. In gebruik is dat altijd wel een thema geweest en ook nu, als ik me wat verder weg van mezelf voel, is dat bijna een recept voor een terugval.

De laatste tijd voel ik me gelukkig aardig dicht bij mezelf. En daardoor ook dichtbij anderen en de dingen die ik doe. Het doet me denken aan de Tim die ik was voor m’n verslaving en dat voelt goed, als thuis. Tijdens m’n laatste opname was ‘het tegenovergestelde van verslaving is verbinding’ een gevleugelde uitspraak. In het begin kreeg ik dat mijn hoofd niet in, omdat ik maar bleef denken dat niet verslaafd zijn het tegenovergestelde was van verslaafd zijn. Gaandeweg begreep ik dat verbinding je betekenis en een doel geeft. Je legt iets van jezelf in een ander en een ander legt iets in jou; je komt dichterbij elkaar.

Dit kwam ook terug in ‘After life‘ (valt over te discussiëren, maar beste serie ooit). Daarin worden drie dingen genoemd die je sowieso nodig hebt in het leven: iets om te doen, iemand om lief te hebben en iets om te wensen. Van mezelf weet ik dat ik daarbij de verbinding niet moet vergeten, want ook al is de drank weggevallen: soms komt de wat afgevlakte, afstandelijke Tim naar boven, die helaas vaak bestond toen ik nog dronk. Misschien is het licht automatisme of een paadje van weinig weerstand dat ineens verleidelijk is. Gelukkig maak ik nu meer m’n eigen pad en zijn die verleidelijke paadjes steeds minder interessant.

Maar er zijn een paar paadjes bij die ik scherp in de gaten moet blijven houden, de rest van m’n leven. Ik sloeg er meerdere in, het leek wel tegelijk, aan het begin van m’n terugval. Eigenlijk had ik al door dat het paadje niet de juiste richting op was, maar toch, ik zette het volgende stapje. En nog één, en nog één, tot ik niet meer wist waar ik vandaan kwam maar ook niet meer wist waar ik nou eigenlijk naar toeging. Dus dan maar drank. De valse, ‘veilige haven’. Ik dronk tot ik niet meer wist of het ochtend of avond was als ik wakker werd. Steeds dieper een zwart gat in, in rondjes naar beneden glijdend naar het afvoerputje, waar het gek genoeg fijn voelde en waar alles gelijk was aan mijn van alcohol doordrenkte binnenkant. Alles ging van blauw naar zwart, van kwaad tot erger, van het valt mee naar ik kom hier nooit meer uit. Valpartijen, huilpartijen… Wrang genoeg klopte het, maar op een nare, verkeerde manier.

Ik wist dat ik die valse ‘veilige haven’ uit moest maar mijn anker zat vast in de bodem. Het was zaak om mijn adem in te houden en naar beneden te duiken om het anker eigenhandig los te wrikken. Zodat ik weg kon, waar dan ook naartoe, als het maar weg was. Het loswrikken begon te lukken toen ik écht naar mezelf begon te kijken. Tot dan toe was natuurlijk de wachtlijst het probleem, of de medicatie, of de stand van de zon in relatie tot Mercurius of een blaadje wat verkeerd van de boom viel, maar nee, natuurlijk niet iets wat ík gedaan zou kunnen hebben, of laat staan misschien wel zou kunnen veranderen. Verslaving is een ziekte, maar wel een waar je wat aan kan doen. Moet doen, vind ik zelfs. Gelukkig besefte ik dat op een gegeven moment en ben ik voor mezelf opgekomen. Heb ik mezelf geholpen door flink aan de bel te trekken en ben ik daarmee ook doorgegaan, ook al was iemand niet bereikbaar, de medicatie niet op voorraad, een afspraak 1, 2, 3 niet mogelijk… ik moest en zou en GING mezelf helpen en er bovenop komen. Dat was de beslissing en daar hield ik me aan vast. Punt.

Vanaf toen begonnen de dingen bij elkaar te komen. De huisarts, de verslavingsarts en andere mensen bij Tactus zagen dat ik er klaar voor was en ik zou gaan beginnen met detoxen. Ik wilde daarvoor dolgraag naar een kliniek maar dat was op korte termijn niet mogelijk. Het moest thuis, maar gelukkig bood de iemand die een tijdje geleden een plek in m’n hart heeft veroverd de eerste dagen een veilige en warme haven. Ik werd verzorgd alsof ik in een ontelbaar aantal sterrenhotel was, terwijl er geen land te bezeilen viel met me. Dit was serieuze mannengriep in het kwadraat en in de top 5 van me niet écht tiptop voelen. Maar: dit was de beslissing en daar hield ik me aan vast. Punt.