All in

Ik keek in de spiegel en wist niet wat ik zag. Van mijn lip tot aan mijn kin was alles opgezwollen. Ik leek op een slechte imitatie van Don Corleone in the Godfather. Eten ging haast niet meer. Ik kon mijn mond nog net zo ver open krijgen dat er een sjekkie in paste. Die ik zelf niet meer kon draaien omdat ik nog steeds teveel trilde. Ik scheurde telkens onbedoeld het vloeitje kapot.

Maar gelukkig, zoals dat eigenlijk altijd mijn ervaring is geweest in klinieken, waren mijn groepsgenoten bereid om me daarmee te helpen. En niet alleen met het draaien van een sjekkie, maar met van alles. Door één jonge vrouw in het bijzonder werd ik vaak heel lief geholpen. Met haar goede hart vond ze het allemaal sneu voor me. Zo nu en dan stopte ze me zelfs stiekem koekjes toe. Inmiddels, door helaas aardig wat opnames, heb ik wel een paar eigenschappen ontdekt die voor veel verslaafden gelden. Behulpzaamheid is er daar absoluut één van.

Elke keer weer vind ik het fascinerend dat het toch altijd wel loopt met een groep. Natuurlijk, er zijn soms heftige confrontaties en er wordt veel over andere groepsgenoten gepraat. Ook wordt er tot in den treure over medicijnen en de slechte koffie gepraat.

Maar elke keer weer besefte ik dat je niet aan de buitenkant kunt zien hoe iemand is en wat diegene meegemaakt heeft en dat het dus eigenlijk – voor mensen die zo worden samengebracht – allemaal best goed gaat. Dan nog te bedenken dat er bij haast iedereen wel iets is wat continu aan ze vreet, dag en nacht. Schaamte en schuldgevoelens. Verstoorde relaties met kind, ouder, vrienden en noem maar op, (geen) huisvesting, geldproblemen, misbruik, gedoe met justitie… ik kan nog wel even doorgaan. De dingen die je gratis bij je verslaving krijgt.

Ik had me niet voor niets laten opnemen; daarmee had ik gekozen voor het leven en niet voor de dood. Zo zwart-wit was het voor me.

Maar hoe lastig het ook zou gaan worden deze opname, ik had besloten dat ik zou doorzetten. Ook al moest ik hierheen gesleept worden.  Ik had me niet voor niets laten opnemen; daarmee had ik gekozen voor het leven en niet voor de dood. Zo zwart-wit was het voor me.

Dat hield in dat ik aan de slag moest en het leven dus ook een beetje leuk moest gaan maken. Ik had geen zin meer om levend dood te zijn, wat al helemaal het geval was mét drank. Tijd voor leven in de alcoholvrije brouwerij. Tijd om dat beeld in de spiegel aan te pakken zodat ik naar een andere versie van mezelf zou kunnen gaan kijken.