Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

2034

19 januari 2021

Soms denk ik aan wat ik allemaal heb gemist door mijn verslaving. En dan bedoel ik de grote thema’s: liefde, gezondheid, werk, opleiding, kinderen, dat soort dingen. Dan zit ik in de tuin van goede vrienden (Koophuis! Auto! Geslaagd!) en zie ik hun kinderen rondrennen en van alles uitvreten. En dan hoop ik diep in m’n hart dat dat ook nog eens voor mij is weggelegd. Natuurlijk, het zou allemaal nog kunnen, maar op de één of andere manier zit diep in me dat ‘de buit’ zo’n beetje wel binnen moet zijn rond je veertigste. Tegelijkertijd zie ik ook hoe zwaar het kan zijn om kinderen en de hele rambam te hebben, en wordt er weleens (terecht) verlekkerd naar mijn (huidige) leventje gekeken.

Gek genoeg worden dit soort overpeinzingen vooral aangewakkerd door gesprekken met mensen die ik een tijd niet gezien heb en die verrast zijn door iets wat ik zeg, of heb gedaan. Het lijkt wel alsof ze me net hebben leren kennen, en niet al tijdens of zelfs (lang) voor mijn verslaving. Eerst ben ik dan oprecht verbaasd, en probeer ik te bedenken hoe dat kan dat ze zo naar mij kijken. Ik heb blijkbaar een blinde vlek voor hoe andere mensen mij hebben beleefd. Blijkbaar is het echt zo dat ik er nu ineens weer ben, terwijl ik zelf toch altijd wel het idee had dat ik er al die tijd, ondanks alles, nog gewoon was.

Bovendien ben ik toch ook nog ruim 22 jaar ‘gewoon’ Tim geweest? Of is dat allemaal uitgewist door mijn jarenlange verslaving? Maar is het eigenlijk niet zo dat we elke dag weer een beetje een vernieuwde versie van onszelf zijn en we onszelf en anderen weer opnieuw moeten leren kennen? En is het waar wat een ervaringsdeskundige ooit tegen me zei: ‘Het aantal jaren verslaving is gelijk aan het aantal jaren dat het duurt voor mensen je weer vertrouwen en voor vol aanzien.’ Dat zou betekenen dat dit in 2034 zo ongeveer voor mij zou gelden. Ik mag hopen dat dat onzin is, en gelukkig ervaar ik het in mijn directe omgeving nu al compleet anders.

Ik ben ervoor dat iedereen zich eens een tijdje laat opnemen. Even pauze, even zelfreflectie, even niks.

Tuurlijk, stigma bestaat zeker, maar ik denk dat zelfstigma de grootste mindfuck is. Of nou ja, daar ben ik me het meest bewust van. Wikipedia vertelde mij trouwens dat ‘brandmerken’ het synoniem voor stigma is. Een veel beter woord wat mij betreft; bij stigma zie ik niet direct iets voor me, ik vind het te abstract. Brandmerken gaat vaak geniepig, achter m’n rug, onbewust en komt daardoor harder binnen. Het zit vaak in een blik, of juist in het vermijden van een blik. Liever dat iemand vol in m’n gezicht zegt dat ik toch niks zal presteren omdat ik verslaafd ben geweest, dan dat ik (on)bewust buiten een gesprek gehouden wordt en zo het vijfde wiel aan de wagen ben.

En omdat ik nog maar net uit mijn actieve verslaving ben (ook al ben ik alweer twee jaar nuchter) is het allemaal nog onzeker, onwennig, en is mijn zelfvertrouwen op sommige vlakken nog wat fragiel. Er komt veel op me af en het voelt als een rijdende trein waar ik op moet springen. Het lukt wel, maar het is aanpoten.

Ik heb dus echt wel dingen gemist tijdens m’n verslaving. Van groot tot klein. Soms is het een vloek, soms een zegen. Ik heb het aardig weten te accepteren. En misschien gek, maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik ook veel heb teruggekregen door m’n verslaving. Meer zelfinzicht, meer levenservaring, overlevingsdrang, vechtlust, meer relativeringsvermogen. In die zin ben ik ervoor dat iedereen zich eens een tijdje laat opnemen. Even pauze, even zelfreflectie, even niks. Vergelijk het met een grote beurt bij een auto. Even alles langslopen waardoor de motor en alle radertjes weer soepel gaan lopen en er weer vele mooie kilometers gemaakt kunnen worden.

5 reacties op “2034”

  1. Mooi Tim, heel mooi. Het is niet raar dat je soms dingen niet meer weet. Je hebt jarenlang geleefd in een wereld met alleen jouw gevoel. Niet die van anderen want daar was geen tijd en aandacht voor. Jouw gevoel, jouw wereld. Nu draai je (weer) mee in de zogenaamde echte wereld. Je gevoel komt terug en zaken komen weer binnen. Ook in je gevoel. Dat is een heel goed teken. Moet ineens denken aan een liedje, eigenlijk een voetballied: je bent er weer bij en dat is prihiimaa, viva Timlandia😅🙏. En ja, je vrienden en bekenden zullen ongetwijfeld moeten wennen. Zeker als ze je lang niet gezien hebben. Goh, er komt wat zinnigs uit, is dat Tim wel. Ga zo door!! De wereld heeft een uitermate goeie aan jou, en dat meisje, en die kinderen kunnen ook nog wel komen! Niet naar zoeken maar tegen aan lopen!

  2. Lieve Tim,

    De tijd heeft niet stil gestaan, hoewel jou leven dat wel deed..
    Maar verder, is het gras elders altijd groener,Lijken andere altijd gelukkiger.
    Een gelukkig gezin, is een mooi ideaal..
    Maar wordt je echt gelukkiger door een levensstandaard? Iets wat binnen de algemene verwachtingen valt?
    Ik denk dat geluk iets is wat uit jezelf moet komen.
    Tevreden zijn met wat je hebt, waar je staat in het leven.
    Hier en nu..
    Het verleden ligt achter je, en de toekomst is onvoorspelbaar..

    En daarnaast wil ik je nog een mooie les meegeven, die ik heb gekregen van mijn lieve oma’tje..
    “liefde is niet nemen, maar vooral geven”

    Keep up the good work!

  3. “In die zin ben ik ervoor dat iedereen zich eens een tijdje laat opnemen. Even pauze, even zelfreflectie, even niks. Vergelijk het met een grote beurt bij een auto. Even alles langslopen waardoor de motor en alle radertjes weer soepel gaan lopen en er weer vele mooie kilometers gemaakt kunnen worden”.

    Helemaal met je eens, Tim. Of zoals Socrates lang geleden al zei: “Een leven zonder reflectie, is niet de moeite waard om te leven”.

    Dank je wel voor je mooie zielenroerselen.

  4. Goed van je, dat je ook de positieve dingen kunt zien die zijn voortgekomen uit deze tijd. Je bent, hoe cliché ook, wel gevormd tot wie je nu bent met al die positieve eigenschappen die je opnoemt 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Onderzoek
  • /
  • Publicaties
  • /
  • Tactus in Beeld
Het onderzoek van Jeroen Staudt, klinisch neuropsycholoog, richt zich op het beter begrijpen waarom bepaalde cliënten wel goed herstellen van jarenlang gebruik van middelen en andere cliënten minder, of zelfs niet.
  • Tactus in Beeld
“Ik ben heel enthousiast. Alles is hier voor mezelf. Ik hoef niks meer te delen. De rommel die ik opruim, is van mezelf.”
  • Methodes
  • /
  • Tactus in Beeld
Verdiepingsdiagnostiek (VD) is een kort diagnostisch onderzoek met advies over mogelijkheden voor eventuele behandeling. Het is op aanvraag en bestemd voor de adviesrapportage van Verslavingsreclassering en is bedoeld voor forensische cliënten met psychiatrische- en/of verslavingsproblematiek. Angelique Nieuwenhuis, klinisch psycholoog en…