Verslaving de Baas, en dan?

Het leven na je verslaving de baas te zijn en weten hoe die te blijven, dat is niet makkelijk, maar zeker mogelijk! Ik heb er eindelijk grip op gekregen, mijn verslaving aan alcohol en drugs. Zelfs roken doe ik al anderhalf jaar niet meer, maar dat kost me eerlijk gezegd geen moeite en heb ik ook nooit als een groot probleem gezien. Mijn verslaving is niet langer de baas over mij, de rollen zijn omgekeerd. En dat wil ik graag zo houden.

Ik blijf scherp en alert door regelmatig in te checken bij mezelf als ik me niet helemaal goed voel.
Wat voel ik in mijn lijf? En wat voel ik emotioneel gezien? Passen mijn gedachtes daarbij of houden die me voor de gek? Dat gaat goed nu, dus het is tijd om mijn focus te verleggen naar datgene wat er echt toe doet.

Next level: in mijn eigen tempo terug naar deelname aan de maatschappij en mijn leven zelf invullen, met steeds wat minder hulp van professionals; mijn therapeut uitgezonderd. Die blijf ik zeker nog lange tijd wekelijks zien, omdat er nog veel groei te behalen valt en ik na deze therapie een traumabehandeling overweeg voor de grootste trauma’s die resulteerden in PTSS. Met de vele traumatische ervaringen leer ik uiteindelijk wel leven, dat doe ik deels al. Deze zijn ook niet hetzelfde als PTSS, waarbij het trauma zo ernstig is geweest voor je dat het je op verschillende manieren zo belemmert in je dagelijks functioneren, dat zelfs na je verslaving de baas te zijn, volledig deelnemen aan de maatschappij niet zomaar mogelijk is.

En ik schrijf er nooit over omdat het gevoelig ligt, maar de liefde van mijn leven is mijn 7-jarige zoontje. Hij woont helaas in een pleeggezin, maar hij heeft het daar goed, het is een prettig gezin en ik voel me er welkom. Het belangrijkste: Hij wordt geliefd, is gezond, doet het meer dan goed op school en heeft vriendjes. En ik bezoek hem onbegeleid, bij hem thuis. Momenteel ben ik aan het strijden voor meer uren en frequenter contact met mijn kind, want dat ligt gewoon echt veel te laag. Onze band is hechter dan ooit, en ik ben zo blij dat ik nu echt een goede en liefdevolle moeder kan zijn voor hem. Dat ben ik altijd al geweest, maar nu kan ik hem geven wat hij verdient, zoals het hoort. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoeveel ik van hem hou en hoe trots ik op hem ben. Dat hij ook van mij houdt, is onbetaalbaar en een beloning op het harde werken aan mezelf. Dat verdien ik, en mijn kind zeer zeker.

Sinds mijn laatste blog vierde ik dat ik twee jaar geen alcohol heb gedronken en inmiddels ben ik ruim anderhalf jaar aan het werk om mezelf te leren kennen en te doen wat ik wil in het leven. Ik heb veel mooie doelen voor de (nabije) toekomst, waarvan ik er zojuist al twee heb genoemd. Inmiddels tel ik de dagen niet meer dat ik niet drink/gebruik, maar op de 14^e van de maand schiet het wel met gepaste trots en dankbaarheid door mijn hoofd, dat ik weer in vrijheid kan leven, letterlijk en figuurlijk.

De komende tijd werk ik verder aan mijn herstel van het daadwerkelijke probleem waardoor ik verslaafd raakte: emotionele verwaarlozing, zware trauma’s, PTSS en mijn hooggevoelige kant. En ik schijn nogal druk te zijn, focussen vind ik lastig. Niet gek met zo’n chaotisch brein wat 24/7 actief is. Of ik dat nou echt adhd moet noemen? Een concentratiestoornis? Ik ben gewoon Heidi, en het leven heeft me behoorlijk uitgedaagd zullen we maar zeggen. Dus of ik nou zoveel praat, druk en chaotisch overkom op anderen, of niet… De dingen waar ik mee te maken heb gehad hebben me allemaal sterker gemaakt, en hierdoor durf ik steeds meer mijn authentieke zelf te zijn.

Bovendien ben ik na anderhalf jaar hard werken strijdlustiger dan ooit. Ik voel me vrij, ik voel me veilig in mijn appartementje. Terwijl ik beschermd woon en een voordeur achter de voordeur heb, kan ik in alle rust en ruimte werken aan een nog gezondere toekomst. Gezond in elk opzicht. Zelfvertrouwen, zelfwaardering en de liefde voor mezelf bloeit langzaam op. Geweldig toch? De mensen om me heen vertrouw ik nog steeds niet, regelmatig echt helemaal niet. Met name mensen die ik niet goed ken, niet kan peilen, wisselend zijn in gedrag of die nieuw voor me zijn. Tot het tegendeel is bewezen hou ik altijd heel wat wantrouwen. “Bewijs het maar in plaats van het te beloven”, dat idee.

Klinkt dat heftig voor je? Het is eigenlijk heel logisch als je vertrouwen keer op keer beschaamd werd, en er gebruik en met name (ernstig) misbruik van je is gemaakt vanaf de eerste jaren van je leven. Dus voor mij heel normaal om wantrouwen te hebben op dit punt in mijn leven. Maar mijn grenzen zijn er nu vrijwel automatisch, ik weet wanneer iemand er overheen gaat en ook of dat doelbewust is, en hoe ik daar naar moet handelen. Al maakt dat het proces van vertrouwen niet makkelijker voor mij, en dat hoeft ook niet: ‘Good things take time’.