Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

Veiligheid

22 juni 2021

Eind mei was ik terug in de kliniek in Zutphen. En het klinkt misschien heel raar omdat het een verslavingskliniek is, maar ik vind het altijd weer fijn om daar te zijn. Het is een soort van thuiskomen. Alsof je als klein kind weer veilig bij papa en mama bent, nadat je even verdwaald was in een pretpark. In dit geval is het pretpark de wereld waar je in leeft, de kliniek is papa en mama ineen. Je pantser mag af. Je weet dat je wat middelen betreft in een zeer, zeer veilige omgeving bent. Stafleden die je verhaal kennen, je hoeft je niet anders voor te doen. Je mag zijn wie je daadwerkelijk bent.

Ik was er om afscheid te nemen van Dinka, ze ging met pensioen. En ik noem haar naam bewust: Dinka heeft me samen met mijn persoonlijk begeleiders en mij op het juiste pad gezet. Ik vergeet dat niet, en ben daar nog heel dankbaar voor. Ze verdiende het dus ook dat ik daar speciaal voor naar Zutphen kwam. Dani, mijn bonusdochter die ik in de kliniek heb leren kennen, had het net niet helemaal goed uitgelegd aan mij. We zouden namelijk zelfs meelunchen met de cliënten en staf. Ik vond dat nog wel spannend ook. Beetje zoals je de eerste keer mee-eet als je net nieuw bent op een afdeling. Je zag soms de blikken: wie is die vreemde kerel?

Die kerel was niet zo vreemd, want “natuurlijk” kwam ik daar als ex-kroegbaas weer een oude gast van me tegen. Zijn haar was nu grijs in plaats van zwart. Ik was nog steeds kaal, zucht. Ik zeg: “Hee, jij bent toch die en die?” “Ja”, zegt ie. “Ken je mij niet meer? Je kwam altijd bij mij in de kroeg”. “Verdomd”, zegt ie: “Patrick? Wat doe jij dan hier?” “Nou, ik heb hier zelf twee jaar geleden gezeten. En ik ben dus even terug.” “Hoe gaat het dan?” vroeg hij. En dat, dat is een hele lekkere vraag hoor! “Ja goed, 28 maanden clean en rook zelfs al 15 maanden niet meer. “Dat meen je?” “Ja, dat meen ik.” 

Tijd om aan de bak te gaan en mezelf weer op het rechte pad, of in mijn geval het rechte Pat, te zetten

Na de lunch, die echt leuk was, stond ik eigenlijk al op het punt van vertrekken toen er een staflid bij ons kwam staan. Bij Dani en mij. Of wij er iets voor voelden om aan de groep te vertellen wat ons omslagpunt was. Waarom we wilden afkicken. Ehhh, ik ben autist, ik doe niet aan spontaniteit. Mijn leven is gepland en ik hou van regels, haha. Maar hier in deze veilige omgeving durfde ik dat. Ik heb voor de groep verteld wat mijn specifieke omslagpunt was.

Het was mijn kleinzoon. Nu zes, toen vier. “Opa Pat?” “Ja jochie?” “Wanneer mag ik bij jou komen slapen?” Oei, gloeiende, gloeiende. Dat kan niet! Opa Pat is altijd zodanig onder invloed dat dat levensgevaarlijk zou kunnen zijn. En opa Pat wil wel dat je veilig bent! Het heeft mijn ogen enorm geopend. Er zijn nog steeds mensjes blij met me. Er zijn nog steeds mensjes die graag bij me willen zijn. Kleine mensjes. Maar zijn kleine mensjes eigenlijk niet de leukste? Zeker als ze nog eens dezelfde achternaam hebben? Dat ze met opmerkingen komen: “Opa Pat, waar is je pet?” Tijd dus om aan de bak te gaan. Mezelf weer op het rechte pad, of in mijn geval het rechte Pat, te zetten.

Met hulp van Dinka, Dani, m’n buddy Tim, mijn persoonlijk begeleiders, en vooral mezelf.  Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik jarig. Voor mij no big deal, maar voor mijn kleinzoon wel. “Opa, nog acht nachtjes slapen he?” “Ja jongen, nog acht nachtjes.” Opa, nog zes nachtjes he?” “Ja jongen, nog zes nachtjes.” “Opa? Over vier nachtjes gaan we barbecueën hè, voor je verjaardag?” “Ja jongen, nog vier nachtjes.” Lieve jongen, je bent zes jaartjes oud, te jong om het je te beseffen, en opa gaat dat nog zeker tien jaar voor zich houden, maar eigenlijk, heel stiekem, heb jij opa Pat gered… Je kan nu veilig bij mij zijn. Dank je wel.

5 reacties op “Veiligheid”

  1. Wauw, wat een ontroerend blog, Patrick. En wat dapper van je dat je het hebt voorgedragen in de live uitzending bij Tactus Zomergasten. Blijven schrijven hoor.

  2. Ik vond het zo mooi dat jij en Dani in de groep jullie verhaal wilden vertellen. Ik was verrast dat je dit onvoorbereid toch wilde doen. En het maakte indruk, net zoals dit blog. Heel mooi en nog mooier toen ik het je hoorde en zag voordragen!

  3. Wauw mooi blog, hier vanavond voorgelezen met Dani en Mo erbij. Ik ben blij dat ik je vroeg en was onder de indruk van je woorden. Zo makkelijk als je spreekt voor de groep, een kwaliteit om niet te vergeten. Jou kinderen hebben een pracht vader en opa!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Blog: wij zijn Tactus
De herfst. Een tijd waar de bladeren verkleuren en van de boom afvallen. Een tijd van loslaten, en naar jezelf teruggaan. Een mooie tijd voor een Talk ’n Joy dag.
  • Tactus in Beeld
Metaforisch is de nieuwe woonzorgvoorziening De Sluis van Tactus in Hengelo ook te beschouwen als een sluis. Het leven van bewoners is geheel anders dan daarvoor.
  • Tactus in Beeld
Bij Tactus zet Wilco zich als verpleegkundige dagelijks in voor mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) die kampen met verslaving. Dat doet hij op één van onze TOPGGz-afdelingen.