Milder

Hoe ouder ik word, hoe milder ik word. Niet altijd, soms heb ik nog last van oud gedrag en gooi ik mensen uit mijn leven als ik niet het gevoel heb dat ik ze kan vertrouwen. Of als ik bijvoorbeeld alleen maar berichtjes krijg wanneer het hem of haar uitkomt. Dan ben ik nog altijd even rigoureus als in mijn gebruikerstijd. Joep, doei en de mazzel…

Soms doe ik dat nog steeds te snel en neem ik eigenlijk ook afstand van mensen die me heel dierbaar zijn. Ik heb een tijd geleden wat mindere berichtjes gestuurd in een groepsapp. Een collega van me zei toen: “Patty, het gebeurt je altijd in de avond, kan het niet met je ‘suiker’ te maken hebben?” Geen idee, het zou kunnen. Deze week heb ik weer een min of meer boos appje de deur uitgedaan. Kreeg een berichtje terug. Mijn eerst reactie:  “Oh nu kun je wel ineens reageren?” Blok erop en wegwezen. Volgende morgen kom ik uit bed, met een beetje spijt, maar ja. Het zal wel weer. Hoe dit heeft kunnen gebeuren? Ik kijk om me heen en zie een lege bus staan. Een bus die gisteren nog tot aan de nok gevuld was met koeken. Koeken met veel suiker. Heel veel suiker. Die uit Enkhuizen 😉. De bus was leeg.

Ik geloof mijn collega nu: als ik te hoog in mijn suiker zit, ben ik niet aardig. Verder wel, veel meer dan vroeger zelfs. Iets om op te letten en rekening mee te houden dus. Weer een leermoment. Ik kom hier op omdat ik ben wezen kijken bij de slechtste, meest impulsieve aankoop die ik ooit gedaan heb. Een stacaravan kopen van 20.000 euro, er eigenlijk nooit plezier aan gehad hebben, en geen dubbeltje er van terugzien. Jarenlang ben ik er boos over geweest. Tot een paar weken terug.

Het was nog redelijk lekker weer en ik kon nog mooi een rondje doen op de scooter. Die caravan stond op een kilometer of tien van Apeldoorn. Weet je, ik ga eens kijken hoe het met die staplek is. Het was een jaar of tien geleden dat ik er was geweest, maar ik herkende de caravan nog direct. De plek zelf was wel veranderd. Uitgebouwd zeg maar. Met een bijgebouw waar een kachel in stond, zag ik aan de pijp die uit het dak kwam. Ineens moest ik enorm lachen om alles wat met die caravan te maken heeft gehad. De impulsieve aankoop, de woedende boekhouder die brieste dat we nog allerlei belastingen moesten betalen, mijn oudste die er liever niet dan wel was, de jongste die zich daar juist wel weer enorm vermaakte en waar ik ooit enorm tegen tekeer ben gegaan.

We zouden een bedrijfsfeest hebben in ons partycentrum, op een zondag, notabene mijn verjaardag. Mijn vrouw, toen nog, was vergeten een gasfles te kopen. Er zat niks anders op dan de gasfles van de camping op te halen. Samen met mijn jongste zoon naar de camping. Ik werd 40, hij was 14. Hij ging even een vriendje gedag zeggen. “Wel zo terug he?” zei ik,  “we zijn druk.” Wat er ook gebeurde, dat rotkind kwam mooi niet terug. Toen hij eindelijk terug was, kreeg hij de volle laag van me.

Toen ik bij ons bedrijf terugkwam riepen er ineens heel veel mensen: surprise! Wat bleek, mijn vrouw had een surpriseparty voor mij geregeld en mijn arme zoon had opdracht gekregen zich een tijd te verstoppen op de camping. Arme jongen. Dit hele verhaal doet me beseffen dat ook in elke slechte beslissing of herinnering iets moois zit opgesloten. Je ziet het misschien niet gelijk, soms kan er dus wel jaren tussen zitten. Maar als je dan opnieuw gaat kijken en een klein beetje je best doet, kun je ook uit de mindere zaken uit je leven belangrijke lessen leren. Nu nog leren om op sommige momenten iets langer na te denken en niet meer zo rigoureus te zijn.