Kop in het zand

Na de afgifte van de rechterlijke machtiging zou het nog even duren voor er een datum bekend zou worden voor mijn gedwongen opname in de verslavingskliniek. Dit deed me eigenlijk niet veel. Voor mij was het vooral belangrijk om niet opgenomen te worden voordat mijn loon en studiefinanciering binnen waren. Ik had daar wel een goede bestemming voor…

Ik dacht: over een paar weken opname? Dat is niet mijn probleem, maar die van toekomstige ik. Tot die tijd kan ik nog even los gaan. Het nauwelijks hoorbare stemmetje dat toch om hulp schreeuwde in mijn achterhoofd werd overstemd door mijn verslaving, die nog niet klaar was voor verandering.

Overtuigen

Het probleem van toekomstige ik werd in een keer mijn probleem toen ik twee dagen na de rechtszaak al te horen kreeg dat ik me die vrijdag  moest melden op de detox. Daar gingen mijn mooie plannen! Overleg met mijn ambulante begeleidster en advocaat hielp me niet verder. Ik moest de psychiater van de kliniek spreken, zodat ik haar kon overtuigen om de opname datum te verschuiven. Dus zoals elk ‘rationeel’ persoon besloot ik heel Tactus af te bellen tot iemand me een naam gaf. Zo’n zes á zeven telefoontjes later wist ik de naam, en hoefde ik haar alleen nog maar te overtuigen. Dit bleek vrij lastig te gaan, aangezien zij na mijn talloze pogingen om haar te bereiken door had gegeven mij niet te willen spreken tot ik in de kliniek aankwam.

Eenmaal in de kliniek wou ik nog maar één ding: zo snel mogelijk weg! Kop in het zand en lekker door blijven gebruiken totdat ik weer zo diep in de put zit dat de volgende suïcide poging onvermijdelijk werd. Ik was ervan overtuigd dat een nuchter leven niet haalbaar was, en zelfs als het zou lukken dat ik me net zo eenzaam en depressief zou voelen als mijn voorgaande nuchtere jaren. Ik zag hier het nut niet van in en wou het dan liever eindigen op mijn termen, niet op die van iemand anders. Ik probeerde mijn behandelaren dus te overtuigen mij te laten gaan en de machtiging tot opname op te heffen. Hiervoor werd ik – opnieuw – naar de psychiater verwezen. Gelukkig had ik een goede eerste indruk gemaakt door haar al voor de opname talloze keren te bellen, en door de eerste keer dat we elkaar face to face zagen. Ik had cocaïne mee gesmokkeld in mijn laptop en na een groot deel hiervan gebruikt te hebben sprak ik haar. Het gesprek ging over of ik wel in de open kliniek kon blijven, of dat doorplaatsing naar gesloten kliniek logischer was. Uiteindelijk mocht ik blijven, met een van de strengste vrijheidsbeperkende maatregelen ooit toegepast in deze kliniek.

Het heeft zo’n twee maanden en veel gesprekken gekost om in te zien dat ik toch wel erg aan hulp toe was. Ik begon me steeds meer over te geven aan de behandeling, maar niet zonder slag of stoot. Ik sjoemelde met medicatie, ging stiekem naar een festival, en plakte het deuralarm af om ’s avonds nog naar buiten te glippen. En natuurlijk was er de wekelijkse strijd om meer verlof te gebruiken.

En toch is het bijzonder hoe het kan lopen. Al die weerstand in het begin van de opname was niks vergeleken met de weerstand die ik voelde toen ik voor de laatste keer naar buiten liep. Na veertien maanden was het tijd voor ontslag. Dit was wel het moeilijkste moment van mijn opname. De stafleden die eerst gevangenisbewaarders leken voelden nu aan als familie. Dit deed me wel realiseren wat hulpverleners kunnen betekenen in een mensenleven. Uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen, dat klopt, maar ik heb echt mijn leven te danken aan de mensen die ik hier heb mogen ontmoeten en de lessen die ik hier geleerd heb. Ik had de voorgaande jaren ook nooit echt een doel gehad in mijn leven. En dit is misschien wel het mooiste wat ik heb meegekregen uit de opname. Mede door vrijwilligerswerk, de opleiding maatschappelijke zorg en door alle steun en kansen aan te nemen die ik van een paar geweldige mensen binnen Tactus krijg, hoop ik in de toekomst meer dan een cliënt te zijn binnen Tactus. Hoe mooi zou het zijn dat ik ooit op en dag mijn oud-behandelaars de hand kan schudden en kan zeggen: hey collega!