Herfstzweer

Het is weer zover. Als de bladeren gaan vallen valt mijn gemoed een stukje mee. Ik besluit om muziek te gaan luisteren. De nummers die ik vervolgens kies, zijn misschien niet zo handig. Nogal melancholisch, de traan zit vlak onder de muzieknoten. Maar het past en ik laat mezelf onderuit zakken.

Ik denk aan de klok die een uur achteruit gezet is en ik schrik als ik bedenk dat ‘ie wat mij betreft ook vooruit gezet had mogen worden, tot aan 1 januari 2021 zelfs wel. Als ik zou kunnen kiezen om zonder gevolgen een winterslaap te houden vrees ik dat ik dat zou doen. Daarvan schrik ik ook weer en ik begin me af te vragen of dat misschien alarmerend is, zulke gedachtes. Moet ik er wat mee? Hebben meer mensen dit? Het is toch niet gezond dat ik twee maanden wil slapen? Wil ik dan in een soort coma, wil ik dan eigenlijk een soort dood? Het komt in me op dat dat ook wel wat rigoureus is en ik besluit mijn gedachten naar een ander spoor te leiden. Lijkt me beter. Er kan nog van alles gebeuren in de komende tijd; vast ook nog wel wat leuks.

Er is genoeg wat ik zou kunnen doen, er zijn dingen die af moeten. De tuin (te nat), wandelen (misschien regen), opruimen (eigenlijk niet nodig), afwas (was alleen wel af wat ik nodig heb), huiswerk (tijd zat, lieg ik mezelf voor), iemand terug appen (kan morgen) en als ik geen smoesje heb kan ik daar ook prima mee leven vandaag. Een van m’n talenten is zomaar voor me uitstaren, naar niks, met niks waar ik aan denk, niksend. Dat is wat ik wil doen vandaag.

Tot ik opeens bedenk dat ik naar de supermarkt moet. Al lang niet meer de ‘shit, ik moet bier hebben’-reflex, maar toch. Dan besef ik me dat ik alles in huis heb wat ik ‘nodig’ heb en denk ineens aan mensen die op zaterdagochtend om acht uur boodschappen gaan doen, voor de hele week. Op de een of andere manier is dat voor mij nog steeds een van de tekenen van een normaal iemand, met een normaal leven, een alles-voor-elkaar-niks-aan-de-hand leven. Het zegt niks, ik weet het, maar het gaat gewoon niet uit m’n hoofd.

Ergens hoop ik dat als ik dat allemaal ga doen (weekboodschappen, een herfststukje in m’n huis, altijd wc-papier) ik ook normaal word. Dat bestaat niet, normaal. Ook dat weet ik. Maar in ieder geval voel ik me dan misschien geen ex-verslaafde meer, met een achterstand op zo’n beetje elk gebied (‘wijf, woning, werk’ zei Eberhard van der Laan ooit, meteen excuses makend voor ‘wijf’ maar anders waren er geen 3 w’s als beginletter). Een toverformule, een handleiding die ik zou kunnen hanteren en dat alles dan goed komt. Normaal wordt. Zo’n dag is het. Van alles mis. Ik zit mezelf in de weg en ik wil mezelf niet eens om me heen.

Straks is het zeven uur. Studio Sport. Waarom zit dat zo in m’n systeem? Ik hou helemaal niet echt van sport, ik kijk het nooit. Of komt het door De Wereld Draait Door, wat ook om die tijd begon? Lange tijd moest een (hernieuwde) voorraad bier binnen zijn voor dat zou beginnen, dat weet ik nog wel. Hoeveel van die (on)bewuste alarmklokjes heb ik eigenlijk in m’n systeem? En kan ik ze uitzetten? Ik heb er niet zoveel meer nodig, ik wil ze niet allemaal meer. Er gaat er ook een af als ik een aanbieding van drank zie. Ook nog steeds als ik halve liter blikken in de berm zie liggen, helemaal van ‘mijn’ merk. ‘Kan ook niet anders dan van een verslaafde zijn, die kan het niks meer schelen en gooit natuurlijk gewoon die blikken van zich af.’ Ik voel me betrapt, m’n soortgenoten verloochen ik zo nu en dan blijkbaar.

Ik wil ineens een schilderij gaan maken. Maar ik weet nu al dat als ik daarmee bezig ben ik gitaar wil spelen. Ik wil huiswerk maken maar als ik daarmee bezig ben, wil ik douchen. Als ik ga douchen wil ik dit blog schrijven en terwijl ik dit blog schrijf wil ik naar het graf van m’n ouders. Maar de begraafplaats is dicht. In het begin vond ik dat gek, wat valt er dicht te doen aan een begraafplaats? Dat is toch al dicht, afgesloten, het einde? Waarom niet gewoon permanent openhouden, moet daar ook weer zoiets werelds als sluitingstijden bij komen kijken? Nou ja, het zal wel nodig zijn. Waarom wil ik ineens naar m’n ouders eigenlijk? Hoort het bij deze dag? Het miezeren, de herfst, het vergankelijke? Ik weet dat alles weer opbloeit straks en dat het maar tijdelijk is, maar het voelt alsof het nooit meer voorbij gaat.

                                          De wind verzamelt stemmen en papier
                                          In alles wacht vandaag de eeuwigheid

Even rust nu, even genoeg. Voor vandaag dan. Straks voor het slapen de knop om; morgen weer maandag.