Dit is het

Buurman: “Als je hem wilt zien, moet je ’s nachts langs komen. Dan is hij wakker”. Ik kijk weinig hoopvol naar de gesloten voordeur. Ik luister naar de buurman die vertelt over de overlast die Arend ’s nachts veroorzaakt. De televisie die hard aan staat en de kreten die mijn cliënt uitstoot.

De buurman gooit er ook nog een anekdote tegenaan. Hij lacht al voordat hij begint te vertellen.  “Ik vroeg een paar maanden geleden aan  Arend of hij mijn Veronicagids soms in de bus had gekregen. Arend zei het niet te weten, maar hij zou bij het oud papier kijken. Een dag later heb ik een hagelnieuwe gids in mijn bus. Mooi, denk ik bij mezelf. Een week later heb ik twee gidsen in mijn bus. Mijn eigen exemplaar en eentje die door Arend is gekocht en bij mij in de bus is gedaan. Ik vind dit heel attent van Arend maar dit is niet nodig. Ik spreek hem aan en zeg dat ik mijn eigen Veronicagids ontvang en dat hij geen gids meer voor mij hoeft te kopen. Tot de dag van vandaag heb ik steeds twee gidsen in de bus. Ach, hij weet het ook allemaal niet meer, toch?”

Dat het dag- en nachtritme  van Arend geheel verstoord is, is mij bekend. Overdag slaapt hij en net voor sluitingstijd gaat Arend richting de dichtstbijzijnde supermarkt in het dorp. Een tray halve liters, rookwaar en iets te eten. Nadruk op iets, want een fatsoenlijke maaltijd heeft hij al lang niet meer gehad.

Wil nu niets meer

Arend heeft geen vragen, geen belang bij hulpverlening, in welke vorm dan ook. Hij heeft een heel gedwongen traject achter zijn kiezen en wil nu niets meer. Helaas is hij cognitief toch zo beschadigd door het vele drinken dat hij niet meer in staat is om een juiste inschatting te maken van zijn eigen leven, en de gevaren van het drinken. Voordeel is dat hij zich ook geen zorgen maakt, zoals ik wel doe.  Ik deel deze zorg en een tijdje geleden ging er een psychiater mee naar Arend. Overdag natuurlijk, dus de wijkagent ging mee, met de sleutel van de woning die vrienden, de enige die nog contact hebben met Arend, in bezit hebben. Bij aankomst blijkt Arend zijn sleutel aan de binnenkant van de voordeur in het slot te hebben gedaan, dus met de sleutel binnenkomen is onmogelijk. De wijkagent, jong van lijf en leden, klimt via het balkon van een buurvrouw naar het balkon van Arend. Arend zit gewoon op de bank, tv te kijken. Hij had de bel wel gehoord, maar zegt nonchalant : “Ik doe toch nooit open”.

De psychiater heeft een heel gesprek met Arend, maar ziet geen grond voor een gedwongen opname. Geen gevaar voor de omgeving, wel destructief gedrag. Ik moet in ieder geval meer naar binnen, om zo een dossier aan te leggen. Dat zal samenwerking vragen met de wijkagent.

Dit is een casus dat exemplarisch is voor veel alleenstaande verslaafde mensen. Deze mensen zitten in een vicieuze cirkel van gebruik. Het gaat op alle fronten slecht met ze, veelal leven ze in een isolement en hebben ze zelf niet de kracht en de creativiteit om hun leven te veranderen. Vastgeroest in hun gebruik, het leven in de marge van de maatschappij leiden. Het leven is een `lijden’ geworden.

Als het toch lukt om iemand gedwongen op te laten nemen, en na opname mag hij weer huiswaarts, en het gebruik is alweer in iemands leven terug voordat hij zijn voordeur goed en wel open heeft gedaan, wat dan? Pak ik dan de draad van de bemoeizorg weer op? Langs gaan en vinger aan de pols houden? Dossier weer opbouwen? Overleggen intern en/of bij de gemeente? Of kan ik iemand loslaten en accepteren dat er soms mensen zijn die niet los kunnen komen van hun verslaving? Dat dit het is!