Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

De seizoensdrinker

21 september 2021

Er zijn cliënten die je als hulpverlener soms wel kan…. Meneer D. was zo’n man. Meneer D. is een alleenstaande man van middelbare leeftijd. Gescheiden en geen contact meer met zijn kinderen. Zonder werk, zonder inkomen. Hij woonde in een woning die de uitstraling had van de bungalow van de familie Flodder. De financiële situatie werd met de dag rampzaliger. Enorme achterstand met de hypotheekbetalingen. Gigantische roodstand. Het begon met de afsluiting van de elektriciteit, een maand later volgde het gas. Overal in de woning lagen stapels rekeningen. Meneer leefde van een leenbijstand. Eten en drinken kon hij er goed van, want de rekeningen liet hij onbetaald.

De claim die hij op mij legde was een echte energievreter. Soms leek het er sterk op dat hij mijn werkgever was die de actiepunten doorgaf die ik moest uitvoeren. Hij stelde zich zeer afhankelijk op. Aan de andere kant bleef hij zijn eigen zaken regelen, zodat het lang duurde voordat de ernst van zijn situatie mij écht duidelijk werd. Deed ik niet wat hij mij vroeg, dan was of de verstandhouding voor even verstoord of hij zette zich er direct overheen door over een ander onderwerp te beginnen. Later bleek vaak wel dat hij had geprobeerd om een ander voor zijn karretje te spannen.

Hij stelde zijn eigen diagnose: hij was niet verslaafd

De hulpverlening, incluis mezelf, kan wel zeggen waar de oorzaak van al dit leed in lag verscholen: drank. Dit in combinatie met de persoonlijkheid van Meneer D. Hij stelde zijn eigen diagnose: hij was niet verslaafd. Hulpverlening vanuit de verslavingszorg zag hij ook maar als een blok aan zijn been. Hij ontkende niet te drinken, maar hij deed dit alleen als hij een ‘bui’ had. En die buien kwamen in het voor- en najaar. Ik kon niet anders dan vaststellen dat een jaar voor deze meneer bestond uit slechts twee seizoenen.+

De indruk die deze meneer op mij heeft achtergelaten is dat hij niet in staat was om de realiteit onder ogen te zien. Hij bleef de meneer spelen, bleef hopen op genoegdoening van zijn werkgever, hopen op een financiële tegemoetkoming. Er was geen houden meer aan en het web waar hij in zat sloot zich. Na jaren geloofde zelfs de Middenstandsbank deze meneer niet meer. “Misschien had ik toch eens bij meneer langs moeten gaan”, zei de bankdirecteur mij achteraf.

Aan het eind van het liedje werd het huis ver onder zijn waarde gedwongen verkocht en meneer deed een paar opnames. Hij ging begeleid wonen, maar niets kon het ontij meer keren. Op een dag was ook zijn geheugen verdwenen. Wat heb ik mij druk gemaakt voor  en met deze meneer. En om de zoveel tijd stelde hij mij de legendarisch geworden vraag: “Vertel mij nu eens één ding wat je voor mij hebt gedaan? Ach nee, geef maar geen antwoord, want het antwoord weet ik al. Helemaal niks!”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Werken bij
In een rustige woonwijk in Apeldoorn, omringd door veel groen en eekhoorntjes, ligt de Piet Roordakliniek van Tactus. Hier werken onze collega’s samen met cliënten aan hun resocialisatie. De cliënten, mannen met een forensische achtergrond, vinden hier een veilige en natuurlijke omgeving om stappen vooruit te zetten.
  • Blog: wij zijn Tactus
Preventiewerk, hoe ziet dat er nou eigenlijk uit? Deze keer staan de screeningsgesprekken op het programma.
  • Blog: wij zijn Tactus
De herfst. Een tijd waar de bladeren verkleuren en van de boom afvallen. Een tijd van loslaten, en naar jezelf teruggaan. Een mooie tijd voor een Talk ’n Joy dag.