Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

Buitenkant

23 augustus 2022

In heel veel gevallen, misschien wel het merendeel, past de buitenkant van een mens niet bij de binnenkant. Ik heb er zelf regelmatig last van. Als ik tegen mensen zeg dat ik last heb van drempelvrees of een bus niet in durf, kijken mensen me vaak vol ongeloof aan. “Jij niet?” is dan vaak hun reactie. Ja, ik niet. “Nou dat had ik nou nooit van je verwacht, je bent groot, ziet er stoer uit en je bent een man.”

En dat is soms nou net het probleem. Het zorgt ervoor dat mensen soms onjuiste verwachtingen van me hebben en dan ook nog vaak te hoog. Een tweede nadeel wat het met zich mee brengt is dat mensen me soms niet durven aan te spreken op mijn fouten of onhebbelijkheden. Behalve in een groep, dan durven ze wel en als er dan één begint, gaat de rest mee en komt ineens alles er uit. Ik weet dat ondertussen en hou daar dus rekening mee en ik vind het niet erg, hooguit zonde.

Maar goed, terug naar wat je niet ziet. Ik heb in mijn hoedanigheid als kroegbaas met alle lagen mensen uit de bevolking te maken gehad. Van de deftige heren en dames naar de werkman of -vrouw. En het zal jullie verbazen hoeveel trammelant ik heb gehad om rekeningen betaald te krijgen van de zogenaamde deftige mensen. Soms was het gewoon te gênant voor woorden. Er was echter één man waarop ik echt altijd kon rekenen. Het was mijn vriend de zwerver. En nee, hij heette niet de Zwerver van zijn achternaam, maar hij was dakloos. Hij stond altijd te bedelen bij de supermarkt naast mijn kroeg. En zoals het dan gaat in de loop van tijd, je gaat elkaar leren kennen.

De buitenkant is niet wie je bent

Ik kon heel goed met hem opschieten. De zwerver kwam zelden tot nooit de kroeg in. Hij wilde de mensen niet tot last zijn, want je snapt het vast wel. Over zwervers en daklozen hangt net zoveel vooroordeel en stigma als over mensen met een verslaving. En dakloos zijn en verslaving hebben gaat hand in hand, is vaak de gedachte. Laat ik hem maar even ‘mijn’ zwerver noemen. Mijn zwerver was dakloos geraakt door scheiding en ellende met de alimentatie. Hij kon er weinig aan doen en op een bepaald moment wilde hij er ook nog weinig aan doen. Hij vond het allemaal wel prima zo. Hij maakte lange dagen voor de deur van de supermarkt. Van openingstijd tot sluitingstijd. En meestal streek hij dan wel een acceptabel salaris op, om het zo maar zo te zeggen.

Soms lukte het echter niet. Meestal bij slecht weer, als de mensen liever snel doorliepen dan even in hun broekzak te voelen of er misschien nog een euro in zat. Op de dagen dat het niet lukte kwam hij wel eens naar me toe. Hij kwam niet binnen, maar klopte even op de deur en wenkte me dan naar buiten. “Patrick, het lukt vandaag even niet. Kan ik een tientje van je lenen? Krijg je woensdag om vijf uur terug.” “Tuurlijk”, antwoordde ik, al vond ik het de eerste keer nog best spannend ook. Ben benieuwd wat ie doet! En verdomd, op woensdag stond hij keurig netjes op de stoep om vijf uur om mij mijn tientje terug te betalen.

Dit heeft zich zo een aantal keren herhaald, maar elke keer stond hij netjes op het afgesproken tijdstip aan de deur. De man met zijn smoezelige kleren, zonder huis en zonder haard, kon ik meer vertrouwen dan sommige van mijn op het uiterlijk gezien nette gasten. Ik heb hier veel van geleerd. Natuurlijk door mijn eigen ervaringen, maar zeker door hem. De buitenkant is niet wie je bent!

Twee weken geleden zag ik hem weer na een aantal jaren. “Ken je me nog?” vroeg ik. “Ja natuurlijk Patrick, je bent altijd goed voor me geweest, hoe zou ik jou kunnen vergeten?” Alleen dat deed me al iets. Ik vroeg hoe het met hem ging. “Heel goed. Ik heb een huisje en ik heb zelfs een soort van een vriendin. Mijn hart maakte vanbinnen een jubelsprongetje. Zo blij dat hij de weg omhoog ook weer gevonden heeft. Ik was oprecht heel trots op hem. Een hoop mensen gebruiken de slogan, al dan niet in het Engels: wat je ziet is wat je krijgt. Nou, vergeet het maar, de binnenkant is heel anders dan de buitenkant. Bij mij wel en ik denk bij jullie ook!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Tactus in Beeld
Tactus biedt therapie in allerlei soorten en maten en één van die therapievormen is groepstherapie. Wat houdt dat eigenlijk in en wat is het voordeel voor cliënten?
  • Tactus in Beeld
Tijdens de heropening van onze locatie aan de Polstraat in Deventer zorgde Rick Kamphuis met zijn foodtruck voor de feestelijke hapjes. Zelf was Rick ooit cliënt bij Tactus, later was hij als ervaringsdeskundige jarenlang collega.
  • Tactus in Beeld
Door Tactus, FEA (Federatie Eerstelijnszorg Almelo) en Menzis is enkele jaren geleden een project gestart naar vroegsignalering en -behandeling van verslaving in de huisartsenpraktijk in de regio Almelo.