Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

Acceptatie

29 augustus 2022

Waar zal ik eens beginnen? Allereerst: ik ben lekker op weg met mijn herstelproces. Ik begin het ‘bezig zijn met’ sinds kort steeds wat meer los te laten. 

Ik had niet zo lang geleden een gesprek met een begeleider van mijn woonplek, die zei “Je bent er veel te veel mee bezig. Het gaat hartstikke goed met je wat je verslaving betreft, je bent al best lang middelen vrij. En als je zoveel blijft lezen, er over blijft praten en het op blijft zoeken, dan blijf je er in hangen.” Helemaal met hem eens, na even nagedacht te hebben. Als het dagelijks of meerdere keren per week uitgebreid benoemd wordt, gaat het nooit tot mijn verleden behoren. Het was wel een eyeopener. “Ga gewoon eens genieten!” Ja. Genieten, hoe doe je dat ook al weer? 

Wat is het prettig om gesprekken te voeren met mensen die begrijpen dat de welbekende 12 stappen het gewoon niet voor mij zijn, want ook daar loop ik tegenaan. Ik heb me er wel aardig in verdiept uiteraard, voordat ik echt besloot dat dit niet in mijn gereedschapskist hoort. Ik heb andere tools in mijn kist en daar kom ik verder mee. In het begin was het misschien juist helpend geweest, praten met medeverslaafden in zo’n groep. Dat doe ik af en aan al tien jaar, praten met groepsgenoten als ik weer eens was opgenomen. Vaak nam ik er wel iets van mee. Maar sinds mijn herstel begon ik pas echt met praten en stelde ik me eindelijk open. Met name in de kliniek, zeven maanden in plaats van drie. En ik kan je zeggen: dat is lang. 

Het hoort niet meer bij mij. De alcohol al bijna twee jaar niet en de drugs zo’n anderhalf jaar. Natuurlijk blijf ik scherp en alert op mezelf. Ik heb nieuwe gewoontes aangeleerd die ook echt gewoon zijn geworden. De tools uit de gereedschapskist inderdaad. Toch voel ik soms afwijzing door mensen die vinden dat ik niet echt in herstel ben, kan herstellen, of mijn herstel niet serieus neem omdat ik niet naar praatgroepen ga. Dat vind ik best jammer, want andersom zie ik dat het voor veel mensen prima werkt en ik raad het mensen dan ook nooit af. 

Zelf vind ik het lastig om een uur of langer in een ruimte te zijn met mensen die een behoorlijke rugzak hebben, of bepaalde emoties bij zich dragen. Die voel ik aan en dat put me gigantisch uit. Het voelt net of het mijn emoties zijn. Dat is de hoogsensitiviteit, en ik wil dit niet steeds benoemen, maar het speelt nou eenmaal een grote rol in mijn leven. Daarnaast heb ik wel genoeg gehoord. Ik wil onderhand ook herinneringen creëren die niets met verslaving en herstel te maken hebben. Want geheid dat ik ieders verhaal mee naar huis neem en er wakker van lig. Zo ben ik nou eenmaal. Altijd een ander voor mezelf zetten.

Ik draag geen rugzak, ik sjouw de hele kofferset van een ANWB-vakantie-echtpaar met me mee

Dan is er nog het stuk sociale acceptatie. Grof gezegd heb ik hierin te maken met twee groepen: niet-verslaafden en verslaafden. De eerste groep begrijpt grotendeels niet hoe verslaving daadwerkelijk in elkaar steekt, en een deel wil het zelfs niet eens begrijpen. Niet erg, zo is het nou eenmaal. Maar daarmee heb ik juist in mijn herstel veel mensen verloren, ondanks de uitleg over hoe deze ziekte bij mij werkt. Daar heb ik geen verdriet om, wel ben ik teleurgesteld. Het heeft er toe geleid dat ik sommige mensen heb losgelaten, omdat het me meer onrust dan positiviteit opleverde. Drastisch, om (tijdelijk) te breken met familie, kennissen en vrienden. Maar het geeft me rust. Kiezen voor mezelf, zoals ik in één van de eerste blogs schreef. 

Dan is er nog de groep waar ik zelf bij hoor, de groep verslaafden. Hier op mijn woonplek wonen allemaal aardige mensen, met enkelen heb ik een goede klik. Toch wil ik ook daar niet teveel mezelf in verliezen, want ik leef teveel mee met anderen en doe dan mezelf tekort. Dat wil ik niet meer. Mijn uitdaging is dus om een sociaal netwerkje (kwaliteit boven kwantiteit!) op te bouwen met mensen die zich met heel andere dingen bezighouden. Toch lukt het me op één of andere manier nog niet om dat met de meeste mensen in stand te houden. Ik voel me gekscherend gezegd sociaal gehandicapt, soms weet ik echt niet hoe ik moet reageren of handelen. Maar ik blijf groeien en leren, en de juiste mensen komen en blijven uiteindelijk wel op mijn pad. 

Afgelopen vrijdag had ik een therapie sessie, zoals sinds kort elke vrijdag. De dagen erna was ik erg van slag en dan is het voor mij lastig om met mensen om te gaan. Er kwam zoveel los, dat ik het gevoel had weer op nul te staan. Je mag wel concluderen dat ik nog best flinke ups en vooral ook downs ken. En dat ik het heel lastig vind om toe te geven dat ik soms zo diep zit, vooral tegenover de mensen die zeggen dat ik zo goed bezig ben. Dat ben ik ook, maar zo voelt het dan niet. Is ook niet gek: ik draag geen rugzak, ik sjouw de hele kofferset van een ANWB-vakantie-echtpaar met me mee. Inmiddels heb ik al wat overbodige spullen weggedaan, maar voordat ik een leuke damestas overhoud, heb ik nog wel even te gaan. 

Het kan zijn dat je deze blog wat chaotisch vind en het punt wat ik wil maken misschien wel mist. Dat is niet gek: ik heb precies hetzelfde gevoel! Ik bevind me even ergens waar ik het niet goed weet: terugkeren naar deelname aan de maatschappij. Dat is zo eenvoudig nog niet na vijftien jaar af en aan in actieve verslaving en bijkomende ellende. Ik ben zoekende naar mezelf en mijn plek in deze maatschappij. Gaat helemaal goedkomen! Mijn gereedschapskist staat voor me klaar. En de mijne is niet beter of mooier dan die van een ander, en vice versa. Als de juiste tools er maar in zitten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Blog: wij zijn Tactus
De herfst. Een tijd waar de bladeren verkleuren en van de boom afvallen. Een tijd van loslaten, en naar jezelf teruggaan. Een mooie tijd voor een Talk ’n Joy dag.
  • Tactus in Beeld
Metaforisch is de nieuwe woonzorgvoorziening De Sluis van Tactus in Hengelo ook te beschouwen als een sluis. Het leven van bewoners is geheel anders dan daarvoor.
  • Tactus in Beeld
Bij Tactus zet Wilco zich als verpleegkundige dagelijks in voor mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) die kampen met verslaving. Dat doet hij op één van onze TOPGGz-afdelingen.