Reizen

Tijdens een nachtelijk waakmoment mijmerde ik over mijn bijna 25 jarig jubileum dit jaar (in augustus). ‘Hoe ik dit wil vieren maar ook wat is Tactus eigenlijk en welke rol speel ik hierin’?

Over een paar maanden werk ik 25 jaar bij Tactus. De helft van mijn leven. Dan moet het wel iets bijzonders zijn. Tactus is specialist in verslavingskunde. We zetten onze kennis en kunde in over (het voorkomen van) verslaving en andere (psychische) kwetsbaarheden op diverse levensgebieden. We delen onze expertise en dragen dit uit.
Onze missie is om met een open houding, vakkundig en hoopgevend een bijdrage te leveren aan het vroeg signaleren en voorkomen van (problematisch) gebruik, het herstel van cliënten en het bijstaan van naasten.

Herstel kan betekenen (samen werken aan) inzicht krijgen in en het loslaten van het gebruik. Het betekent ook het creëren van levensomstandigheden waarin men zich gelukkiger, geaccepteerder en gezonder kan voelen. De eerste stap zet je zelf. Jij kiest ervoor om niet verder te willen gaan met je huidige situatie. Hoe moeilijk dit ook lijkt. ‘Kan ik nog wel veranderen?’ Ja dat kan. Dat bewijzen vele mensen die deze stap gezet hebben. En dat vormt ook de drijfveer van mijn communicatiewerk bij Tactus.

(tekst van Chinese filosoof Lao Tse uit de 4^e of 5^e eeuw AD op steen voor onze Piet Roordakliniek in Zutphen)

Het aanpakken van je verslaving en alles daaromheen is zo’n reis. Eindbestemming nog onbekend. We kunnen wel wat scenario’s schetsen. Samen met mensen met ervaringskennis en mensen met gerichte vakkennis. Zij bieden ieder op eigen wijze hoop en perspectief. In jouw tempo. Het is jouw persoonlijke reis in kleine stapjes. Wij reizen tijdelijk met jou mee. ‘Waar wil je naartoe, wat laat je achter, wat neem je mee, wat heb je nodig, waar droom je van, waar ben je goed in?’ Tijdens de reis blijkt plotseling dat iets waarvan jij dacht dat het een zwakte was, een enorme kracht is. Je bent namelijk een doorzetter. Anders zat je hier niet.

Van hulpverleners wordt weleens gezegd dat ze soms teveel zorgen voor jou en je vertellen wat je moet doen. Of ze denken dat jij iets (nog) niet kunt. Ook wordt er gezegd dat er teveel een systeem is ontstaan waarin je een label opgeplakt krijgt zodat de zorg die je krijgt netjes in een hokje past en gepast gefinancierd kan worden. Of dat daarmee een behandelkeurslijf ontstaat en er ‘de juiste medicatie’ kan worden toegediend. Om nog maar te zwijgen van de vele regeltjes en administratieve lasten die ons door anderen worden opgelegd. Er zit waarheid in deze beweringen en soms ook frustratie hierover. Herkenbaar zelfs.

Herstel betekent voor mij dat ik ondanks het systeem, de regeltjes, dat wat mag en niet mag op zoek ga naar manieren om mijn werk op een zinvolle, warme en menselijke manier te doen. Wat kan ik doen om verschil te maken en hoe kan ik daarin ook kwijt wie ik zelf ben? Hoe kan ik bijdragen met inzet van waar ik voor sta en in geloof? Hoe kan ik dat doen vanuit mijn eigen kleurrijke zijn?

Ik ben ook op reis naar dat oord waarin we allemaal samenleven en iedereen erbij hoort. Het liefst met een gevoel van geluk en met de nodige liefde en waardering. En eerlijk? Dat gaat me best goed af. Ieder mens is kwetsbaar en sterk. We hebben allemaal onze ‘demonen’ meestal door iets wat we hebben meegemaakt. Ook ik. Maar vaak schuilt de kracht juist in de kwetsbaarheid. Samen sterk. Ja ok. Maar óók samen kwetsbaar. Dan lukt het ons wel.

In deze tijd kan ik letterlijk niet wachten tot ik weer op reis mag. Kennismaken met andere culturen en genieten van nieuwe omgevingen. Het liefst met mensen van wie ik hou. Mijn partner, vrienden en (sommige) familie. Let’s go!