Quarangêne

Omdat ik last heb van een snotterige neus en niesbuien zit ik in zelfquarantaine (ja helaas, ook dit gaat over het coronavirus). Waarschijnlijk is hooikoorts of allergie de boosdoener maar ik neem natuurlijk het zekere voor het onzekere. Ik ga er alleen voor het hoognodige uit, wat nog steeds meer is dan toen ik in zelfquarantaine zat door mijn verslaving. Toen stond de telefoon uit, de gordijnen zaten dicht en ik kwam alleen de deur uit om bier te kopen. Deze quarantaine bevalt een stuk beter: ik ben helder, heb wat geld, en kan van alles doen in huis, mocht ik willen.

Als ik nog vol in verslaving was geweest in deze rare tijden had ik ervoor gestreden dat de barman of barvrouw op de lijst van cruciale beroepen was gekomen. Ik had ervoor gelobbyd dat de kroeg onderdeel is van vitale processen. Ook had ik soms getwijfeld of dit allemaal wel echt was of dat ik misschien teveel drugs had gebruikt. Een wereldwijd virus waar nog niets tegen te doen is, (gedeeltelijke) lockdowns, stille straten, een superschurk uit de VS die een mogelijk vaccin wil claimen, politici die bekijken of telefoongegevens gebruikt kunnen worden om te zien of mensen wel thuisblijven… als ik dit in een film had gezien vóór deze situatie was ik sceptisch geweest.

Drone

Door drugsgebruik zat ik twee keer heel dicht bij een psychose, en deze huidige situatie heeft er wel wat van weg. Je zou toch spontaan in een psychose schieten als je lekker op het strand loopt met iemand, blijkbaar iets te dichtbij elkaar en er zou boven je hoofd een drone komen te hangen waarna je zoiets hoort als: ‘Dit is de politie, houdt 1,5 meter afstand alstublieft.’ Dan zie je ze dus inderdaad echt vliegen. Goed dat het allemaal gedaan wordt, maar het rare is dat het sciencefiction lijkt, terwijl het al lang werkelijkheid is.

Gelukkig houdt de supermarkt de voorraad alcohol goed op peil, zodat we genoeg kratten bier kunnen kopen. De karretjes met twee of drie kratten bier erop waren alom aanwezig toen ik laatst boodschappen deed. Thuisgekomen kunnen mensen dan tenminste lekker met een biertje voor de buis de ‘verslaafden’ in de wachtrij voor de coffeeshop uitlachen als dat fragment weer eens voorbij komt.

Nu iedereen nagenoeg binnen moet blijven en er een crisis gaande is die angstig en onzeker maakt, zijn we soms net als iemand met een verslaving aan het zoeken naar afleiding, verdoving en binding met wat ook maar helpt of goed voelt. Het zal niemand verbazen als er een geboortegolf én een echtscheidingsgolf komt. Om nog maar niet te spreken van een toename van huiselijk geweld…

In het begin maakte ik me zorgen, ik was bang voor dagen alleen thuis zitten, met weinig te doen en geen duidelijkheid over het verloop van de crisis. De outfit voor m’n slachtofferrol lag al klaar. Voor veel mensen met een verslaving of in herstel is deze periode extra lastig denk ik. Zeker als straks het ‘vakantiegevoel’ verdwenen is. Verveling, angst, onzekerheid en zorgen om jezelf of een naaste kunnen ervoor zorgen dat je makkelijk naar een middel grijpt. Bovendien is er weinig sociale controle en is het makkelijker om thuis met een kegel rond te lopen dan op het werk, of om 8 uur per dag te gamen als je nauwelijks bezoek krijgt. Ook kunnen zelfhulpgroepen niet meer bij elkaar komen, waardoor veel mensen die steun missen. Gelukkig zijn er bij diverse telefonische hulplijnen extra mensen ingezet, zodat je je hart kan luchten of wat advies kan krijgen wat je net die motivatie kan geven om het zonder middelen te doen.

Het lijkt alsof we weer even realiseren wat echt belangrijk is in het leven. Hopelijk vallen we straks wanneer alles weer ‘normaal’ is, niet terug in oud gedrag door verleiding, of iets wat tegenvalt, en blijven we vasthouden aan hoe we het anders willen gaan doen. Ik hoop dat we  2020 gaan beschouwen als het jaar dat we nuchter werden.