Live laugh love

Vanaf mijn 22e tot aan vorig jaar was ik een trouwe bezoeker van de kliniek, met name om te detoxen. Inclusief detoxes thuis heb ik er in totaal zeker veertig gehad. Ik ben door drank- en drugsgebruik en de twee psychoses die daar bij kwamen kijken lang en kort opgenomen geweest, vrijwillig en onvrijwillig, gesloten en open, en als ik nog wat vormen van opname mis: die heb ik vast ook gehad.

Bovendien heeft het een keer ècht weinig gescheeld: tien minuten. Dat hoorde ik na mijn coma van twee dagen van een ambulancebroeder: ‘als we 10 minuten later waren was je er niet meer geweest.’ Ik lééfde op ‘rock bottom’, het was slechts een kwestie van tijd voor ik onder ‘rock bottom’ kwam: in een graf.  

Drank en drugs leken de oplossing, maar het was de oorzaak van al mijn problemen.

In mijn laatste opname had ik het na drie maanden wel weer gezien. Voor mezelf en de regiebehandelaar had ik een mooie uitleg in elkaar gedraaid. Tot ik me realiseerde dat ik het niet had besproken met een van mijn persoonlijk begeleiders. Dat vond ik wel slim van mezelf, maar aan die gedachte zat meteen het besef vast: ‘er klopt iets niet Tim, je houdt iedereen weer voor de gek, inclusief jezelf’. Er zat niets anders op dan dit te bespreken. Ik dacht toen nog dat dit meer een klein hobbeltje zou zijn en dat ik alsnog met ontslag zou gaan.

Het was over en uit en ik zag ineens mijn ontslag in rook opgaan. Ik voelde me verslagen, maar ik besloot wel te blijven en aan de slag te gaan.

Al snel gingen we wandelen en ik vertelde wat me bezig hield. Als ik eraan denk zie ik vooral het gezicht van een van mijn persoonlijk begeleiders voor me. Totaal niet onder de indruk en ik dacht zelfs met een lichte twinkeling in haar ogen, wat er volgens mij op wees dat ze het ergens ook wel amusant vond, deze bullshit. Ik weet nog precies waar we liepen.Ze zei zoiets als ‘ik denk dat je je maar tot een bepaald level blootgeeft, en dan houdt het op. Daarmee heb je voor iedereen best goede antwoorden, maar ik denk dat er nog meer levels zijn die ik niet te zien krijg en waarmee je aan de slag zou moeten. Dat daar de essentie zit.’

Ik ben er absoluut niet trots op, en ik zou willen dat het niet zo was, maar ik dacht ècht: ‘kutwijf‘. Ze had compleet gelijk. Het was over en uit en ik zag ineens mijn ontslag in rook opgaan. Ik voelde me verslagen, maar ik besloot wel te blijven en aan de slag te gaan.

Dat zou nog vier maanden duren en in die tijd maakte ik langzaam maar zeker vorderingen. Ik zei dingen als ‘mijn huis gezellig maken’ en ‘iets doen met mijn leven’. Soms, heel soms, snap ik een klein beetje waarom mensen ‘live laugh love’ bordjes in hun huis hebben.

Hoe dan ook, als ze dat niet op dat moment tegen me gezegd had, had ik dit nu niet geschreven. Dat meen ik, daar ben ik van overtuigd. Als ik al niet dood zou zijn, zou ik daar in ieder geval dichtbij zijn. Natuurlijk, al het personeel heeft me verschrikkelijk goed geholpen. Zonder hen had ik het ook absoluut niet gered. Jullie zouden voor het geweldige werk wat jullie doen, en hoe jullie dat doen, minimaal twee keer zoveel moeten verdienen. Ik hoop dat jullie beseffen dat jullie echt verschil maken. Het siert jullie dat jullie over het algemeen bescheiden zijn, en dat jullie vaak zeggen dat de verslaafde het zelf doet. Zeker, iemand anders kan het niet doen. Maar er is wel een duwtje nodig, of zoals bij mij meerdere schoppen onder m’n kont. En dat kan gewoonweg niet zonder jullie, jullie die dat doen zonder te oordelen, met alle liefde en geduld, met humor en relativering en met weet ik veel wat nog meer wat puur uit jullie zelf komt. En dat blijft allemaal overeind, ondanks sterfgevallen, agressie, gebrek aan motivatie, mensen die niet op komen dagen of veel te vroeg weggaan, mensen die stinken, mensen die flauwe grappen maken, mensen… zoals ik. Zoals iedereen. Het hoort er helaas ook bij. Maar jullie zouden bonussen moeten krijgen, en lintjes.

Zo zie je dus, een zo’n moment kan al bepalend zijn. Van tevoren of tijdens zo’n opmerking, die jullie onvermoeibaar blijven maken, tot in de duizenden, is misschien niet duidelijk waar het naar zal leiden. Maar ik kan gelukkig zeggen dat het voor mij naar een veel beter leven heeft geleid, zoals een leven mijns inziens op zijn minst zou moeten zijn: met liefde, een beetje aardig zijn voor iedereen, en jezelf een beetje nuttig maken. Want tja, ik ben er nou toch. Mede dankzij die persoonlijk begeleider.

Dit verhaal heeft Tim gedeeld tijdens de inspiratiedagen van Tactus op 13 en 14 januari.