Kitty al ruim 40 jaar in de verslavingszorg

Altijd met dezelfde aandacht voor iedereen

Als je al ruim 40 jaar bij dezelfde organisatie werkt, dan heb je wel wat meegemaakt. Dat geldt zeker voor Kitty Uneputty. In 1983 begon ze via een arbeidsbureau bij Masnait. Dat stond voor Molukse Ambulante Straathulp Nieuwe Aanpak Integrale Toeleiding – een hele mond vol.

Een unieke start: hulp speciaal voor Molukse jongeren

Het was begin jaren ’80 een uniek initiatief van het ministerie van CRM, speciaal opgezet om Molukse jongeren in Twente te helpen die vastliepen in hun drugsgebruik. “In die tijd hadden we het over zo’n 150 Molukse jongeren die harddrugs gebruikten,” vertelt Kitty. “Dat had natuurlijk alles te maken met hun achtergrond, met de geschiedenis… met het gevoel nergens echt bij te horen.” CAD Twente werkte toen samen met Masnait en de Gemeentekring Almelo. Er kwamen veldwerkers, en Kitty sloot als administratief medewerker aan bij het team.

Werk dat raakt, van dichtbij

“Ik deed de administratie, fulltime en in m’n eentje. Maar vanaf dag één voelde ik me heel betrokken, zowel bij het werk als bij de cliënten. Ik zat bij de cliëntbesprekingen, maar deed ook mee aan de activiteiten. Het was intensief, zeker omdat er ook familieleden en vrienden van mij onder de cliënten waren. Dat kwam soms echt binnen.”

Haar toenmalige leidinggevende gaf haar een advies dat ze nooit is vergeten: ‘Het werk is zwaar, maar als je naar huis gaat, moet je het achter je laten.’ “Daar heb ik veel aan gehad. Al duurde het wel even voordat ik dat ook echt kon.” Laatst sprak ze een Molukse oud-cliënt uit die tijd. “Hij zei: ‘Ik schaamde me toen zó, dat ik als gebruiker binnenkwam en dat ik jou daar zag… ‘ Ik heb nooit geweten dat het andersom ook moeilijk geweest moet zijn.”

Mensenmens in hart en nieren

Wat haar al die jaren motiveerde om te blijven? Dat is voor Kitty heel helder: “Het werk natuurlijk, maar vooral de mensen om me heen. Ik behandel cliënten hetzelfde als collega’s. Met respect, met aandacht. En dat krijg ik ook altijd terug.” Dat warme contact, dát is wat ze hoopt dat nieuwe collega’s meenemen van de oude garde. “Warmte, oprechte aandacht. Als iemand komt voor een intake dan is dat best spannend voor hem/haar. Dan is het een kleine moeite om iemand gerust te stellen en bijvoorbeeld koffie aan te bieden en te laten merken dat iemand welkom is. Dat zijn de kleine dingen die het verschil maken. En dat geef ik ook graag mee aan jongere collega’s. Ze doen het hartstikke goed, ik geef alleen af en toe een hele kleine tip, want die doen het ‘m!😉.”

Van typemachine tot Teams-meeting

In al die jaren heeft Kitty de organisatie zien veranderen en daar heeft ze prachtige, soms hilarische herinneringen aan. “In de begin jaren werkte ik met een typemachine. Een jaarverslag tikte je met de hand uit, was ik echt weken druk mee. En als het bestuur dan iets aangepast wilde hebben… dan moest je weer helemaal opnieuw beginnen als je pech had want dan kwam het net niet goed uit met de pagina’s.”

Ze lacht als ze terugdenkt aan een bijzondere werkdag. “Ik kwam op kantoor en mijn typemachine was weg. Bleek dat een cliënt de dag ervoor zó boos was geworden dat hij de machine tegen de muur had gegooid. Die was natuurlijk kapot. Er kwam wel een nieuwe, maar met een ander lettertype. Kon ik dat hele verslag weer overnieuw typen. Nu zou je denken: joh, met een computer los je dat in vijf minuten op. Maar toen was dat gewoon weer een enorme klus. Overigens heeft de cliënt in kwestie, met tranen in de ogen, persoonlijk zijn excuses aangeboden.”

“Ik werk met passie en dat blijf ik doen”

Ook al komt haar pensioen dichterbij, Kitty blijft enthousiast. “Met passie. En met plezier.” Ze kijkt uit naar straks – samen met haar man met pensioen – maar tot die tijd blijft ze zich vol energie inzetten!