“Ik dacht: dit lijkt wel een verslaving, want ik kan gewoon niet stoppen”
Moeilijke tijden, trauma’s en weggestopte emoties zorgden bij Henri Gelderman (52) niet voor een drank- of drugsverslaving, maar voor een eetverslaving. Na twintig jaar met pieken en dalen met deze verslaving te dealen kwam hij er bij Tactus achter dat de kern van zijn probleem veel dieper lag dan hij eerst dacht.
Door de jaren heen volgden verschillende nare gebeurtenissen zich op, wat er toe leidde dat Henri niet goed in zijn vel zat. Al vrij vroeg kreeg hij te maken met verschillende slechte werkervaringen. “Dat waren traumatische ervaringen voor mij, waardoor mijn zelfbeeld erg slecht werd. Daarbij heb ik tot twee keer toe een burn-out gehad en hebben mijn vrouw en ik vrij vlot nadat we getrouwd waren te maken gekregen met verschillende familieomstandigheden, waardoor ik veel stress had. Daarnaast is mijn vader vroeg overleden toen ik pas twaalf was. Achteraf gezien heb ik dat toentertijd niet allemaal goed verwerkt. Dat laatste stuk verwerking kwam ik pas op latere leeftijd tegen. Die opstapeling van gebeurtenissen, spanning en veel stress waren bij elkaar meer dan ik kon dragen en daardoor ging ik eten. Het werd een manier om me toch even beter te voelen.”
Lange tijd heeft Henri niet door dat hij met een verslaving te maken heeft. Steeds als de spanningen in zijn leven hoog oplopen eet hij meer en meer. “Je gunt jezelf dan een soort genietmomentje om je even goed te voelen, juist omdat we zoveel mee hebben gemaakt. Vaak zijn dat dingen die niet gezond zijn. Ik pakte bijvoorbeeld vleeswaren of kaas uit de koelkast, ik haalde lekkere koeken uit de voorraadkast of we bestelden eten. Later op de avond werd ik vaak onrustig en ging ik weer naar de koelkast. Soms hield ik mijn gezin zelfs voor de gek: als er iets opeens op was zei ik dat ik het niet had gedaan. Geregeld wachtte ik totdat de rest naar bed ging en at ik nog een heel pak vleeswaren leeg of een groot stuk kaas.”
Als gevolg daarvan merkt Henri dat hij steeds dikker wordt en uiteindelijk ook lichamelijke klachten krijgt: “Je zit jezelf op een gegeven moment echt in de weg, veters strikken, een stukje lopen of de trap op wandelen, alles ging moeizamer. Toen besefte ik: het gaat niet goed met mij.” Bij de huisarts blijken allerlei waardes, zoals de bloeddruk, cholesterol en de suikerwaardes niet in orde te zijn. “Toen was ik me er wel van bewust, maar het veranderen lukte me niet. Ik hield mezelf en zelfs de diëtiste tijden lang voor de gek. Ik viel een heel klein beetje af, maar ik wist dondergoed dat ik het niet hard genoeg probeerde. Je weet dan wel dat je moet afvallen, maar mijn hoofd wilde nog niet.”
Het eten werd een manier om me toch even beter te kunnen voelen
Uiteindelijk beseft Henri zich dat er meer aan de hand is: “Ik dacht: dit lijkt wel een verslaving, want ik kan gewoon niet stoppen met mijn eetgedrag.” Als hij zijn probleem opzoekt op internet leest hij over eetverslavingen en Tactus Verslavingszorg. “Ik zei tegen mijn vrouw dat ik misschien eens aan een behandeling moest beginnen, maar toch bleef ik het maar uitstellen. Op een avond kwam mijn dochter, die ook bezorgd om mij was, pittig uit de hoek: ‘Volgens mij wil je er ook niks aan doen? Anders deed je er wel iets aan.’ Toen drong het pas echt door dat ik actie moest ondernemen, en zo stapte ik naar Tactus”
Het eerste gesprek bij Tactus was van tevoren spannend voor Henri. “Mijn vrouw ging mee naar het inloopgesprek. Ik ging er met lood in mijn schoenen heen: wat als het niet zou werken?” Hij had zijn hoop gevestigd op de combinatie van een diëtiste én een psycholoog tijdens de behandeling, omdat hij het idee had dat er meer achter zijn verslaving schuilging. Bij Tactus kwam Henri tot de kern van zijn probleem en werd duidelijk dat hij meerdere zaken, zoals de dood van zijn vader, nog niet goed had verwerkt. Via EMDR-sessies werden trauma’s aangepakt: “Ik kon wel vertellen over mijn trauma’s, maar toch kon ik het nog steeds niet afsluiten. Tegen het einde van zo’n EMDR-sessie merkte ik al dat er wat veranderd was: bepaalde dingen uit mijn verleden kon ik beter loslaten. Ik kwam heel rustig thuis en zij tegen mijn vrouw: het is weg. Niet ineens compleet weg natuurlijk, maar het was oké, en ik voelde me er oké bij.” De verschillende behandelingen waren best pittig voor Henri, maar het heeft hem zeker geholpen: “Ik heb daarna stappen gemaakt die ik anders nooit gemaakt had. Er was een last van mijn schouders en ik was trots op mezelf.”
Na tweeënhalf jaar bij Tactus voelt Henri aan dat hij zijn verslaving goed de baas kan en weer stevig in zijn schoenen staat. “Natuurlijk blijft het soms lastig als er stress is. We hebben net weer een spannende tijd achter de rug, dan heb ik het wel weer moeilijker. Gelukkig helpt mijn gezin me goed, dat is fijn. Ik voel me veel beter nu ik niet meer zo veel eet, maar het blijft een zwakke plek dus ik moet alert blijven. Op onze koelkast hangt nog steeds een briefje: Are you bored or are you hungry? Als ik het even moeilijk heb geef ik dat aan, door het te delen krijg ik de bevestiging dat het niet nodig is om wat te eten.”
Als Henri terugkijkt is hij trots op waar hij nu staat: “Het traject was behoorlijk zwaar en ik ben mezelf tegengekomen, maar dankzij mijn gezin en de behandeling en vele goede gesprekken en bij Tactus heb ik voor mezelf weer rust teruggevonden. Eerder stond ik gedurende periodes negatief in het leven, daar ben ik vanaf. Ik geniet weer en ben zelfverzekerder en opener omdat ik me echt beter voel. De behandeling heeft niet alleen mijn verslaving aangepakt, het psychologische deel heeft er ook voor gezorgd dat ik andere zaken in mijn leven kon aanpakken.”