“Ik gaf me over. Liet het los.”
Ik dronk inmiddels tien halve liters zwaar bier per dag. Omgerekend is dat dertig flesjes, bijna anderhalve krat. Per dag.
Ik viel steeds vaker en ik had het gevoel dat mijn geluk in het algemeen aan het opraken was. Alsof mijn benen ineens staakten, viel ik een keer zomaar met mijn hoofd voorover tegen een deur, waarbij ik de ruit op vijf centimeter na miste. Ik sliep voornamelijk door mezelf van de bank af te laten glijden, om in een slaapcoma tussen het opgedroogde bier en de gevallen shag te gaan liggen. Zonder deken op de koude grond, waar ik het liefst doorheen zou zakken.
Reddende engel
Op een dag, uit het niets leek het, kreeg ik steun van een reddende engel van Tactus die me naar de detox zou brengen. Ik had niet door dat inmiddels ook een ambulant begeleider, mijn huisarts, het wijkteam, en vrienden en familie zich ernstig zorgen maakten. In die periode hebben mensen in witte pakken aan mijn deur gestaan omdat er vanuit werd gegaan dat ik dood in huis lag. Desondanks dacht ik nog: alles loopt op rolletjes.
In die periode hebben mensen in witte pakken aan mijn deur gestaan omdat er vanuit werd gegaan dat ik dood in huis lag.
Tim van Kleef
Ik had geen spullen gepakt die nodig waren om op de detox te verblijven. De reddende engel liet me nu ook letterlijk op haar steunen, haakte haar arm in de mijne en wees de spullen aan die ik in mijn koffer moest doen. Dit lukte allemaal maar net want ik was nog zwaar onder invloed van de afgelopen nacht.
Het koude zweet brak me uit
We kwamen aan in de wachtruimte en na een tijdje brak het koude zweet me uit. Mijn hart sloeg op hol en mijn handen trilden alsof ik onder stroom stond. Het werd zo erg dat ik oprecht dacht dat ik ter plekke dood zou gaan. Ik wilde mijn laatste woorden gaan uitspreken toen er iemand van de detox binnenkwam. Het was een oude bekende met wie ik het altijd heel goed heb kunnen vinden. Dit zou namelijk helaas niet mijn eerste keer detox worden. Bij lange na niet. Hij had al een idee van hoe erg het zou zijn met me en had een rolstoel bij zich.
Mijn trots die zich -ongelooflijk maar waar- door mijn bijna dode lijf wurmde, liet mij zeggen: ‘Ik ga niet in een rolstoel zitten.’ Toch waren een paar meelevende woorden en blikken genoeg om me gewonnen te geven. Ik ging in de rolstoel zitten. Mijn gedachten dwaalden af en toen kwam het binnen als een mokerslag: dit gaat heel zwaar worden. De angst en onzekerheid grepen me bij de keel. Tegelijkertijd liet ik me prinsheerlijk voortduwen in de rolstoel. En ik gaf me over. Liet het los. Alles loopt op rolletjes…