“Er is geen andere weg dan stap-voor-stap”
In 2019 schreef Tino Klumpen zijn herstelverhaal op en publiceerde het onder de naam Wie ben ik?. Sinds zijn vijftigste is hij in herstel na een leven van alcoholverslaving en depressies.
Fragment uit zijn boek Wie ben ik?: Het herstelverhaal van Tino Klumpen.
“Na hét moment dat ik besloot te stoppen kwam ik in ‘herstel’. Dat woord kende ik daarvoor niet in die zin. Net als abstinentie, sober zijn, lotgenoten, naasten en dubbel D. Ik had nooit met dit jargon te maken gehad.”
“In herstel ging ik weer voelen. Emoties kwamen weer binnen, boos, blij verliefd, verward, hieperdepiep. Het was voor mij ook een proces om die emoties te accepteren zoals ze kwamen en om een nieuwe versie van mezelf te ontdekken. Tegen anderen heb ik vaak gezegd dat er elke dag een nieuwe Tino is.”
“Naast voelen, kwam ik er ook achter dat naasten niet in mijn proces meegroeide. Hun blik op mij bleef heel lang onveranderd. Uiteindelijk liet ik dat los, ik was met mijn herstel, mijn eigen proces bezig. Ik had al mijn energie nodig om de focus op mijzelf te houden. Dat klink misschien heel egoïstisch, en dat wat het ook. Er is helemaal niets mis met jezelf bezig te zijn. Dat heb ik wel eerst moeten leren. Leren dat je eerst goed voor jezelf moet kunnen zorgen voordat je voor anderen kunt zorgen. En daar ben ik nu, zes jaar verder in herstel, nog steeds mee bezig. Niets om mij voor te schamen.”
Herstel was voor mij ook een proces om emoties te accepteren zoals ze kwamen en om een nieuwe versie van mezelf te ontdekken.
Tino Klumpen
“Een andere stap die ik gemaakt heb, is inzien dat ik elke dag de keuze heb om iets te veranderen aan mijzelf. Dat is het enige waar ik iets aan kan veranderen. Ik kan de wereld niet veranderen, ik kan andere mensen niet veranderen. Daar waar ik in gebruik alles en iedereen de schuld gaf van mijn ongelukkig voelen en mijn elleden. ‘Oud gedrag’ noem ik dat nu.”
“En nu ik deze stappen zo op schrijf, lijkt het alsof het allemaal misschien zo eenvoudig ging maar dat was niet zo. Het ging stap-voor-stap. Ik wilde wel dat alles meteen beter en anders was, maar de werkelijkheid was weerbarstig. Alleen stap-voor-stap kon ik dit proces doormaken. Het heeft mij een geduldig mens gemaakt. Ik weet nu dat ik er geen andere weg is dat stap-voor-stap, heb het aanvaard. ‘Nieuw gedrag’ zou ik het kunnen noemen.”
“Wat ook ‘nieuw gedrag’ is, is het met minder oordeel door het leven gaan. Toen ik voor het eerst in de zelfhulpgroep kwam had ik binnen no-time iedereen een labeltje opgeplakt. De één was oude alcoholist, de ander een stuiterbal van hier tot ginder, de volgende een lekker ding, een ander zo’n motortype met plakplaatjes op z’n armen. Toch vielen gaandeweg de avond mij de oogkleppen af. Elke volgende bijeenkomst leerde ik de mensen kennen als lotgenoten. Zij waren niet anders dan ik en ik niet anders dan zij. Het werden brothers en sisters die dezelfde ellende in hun rugzak hadden zitten, ik werd begrepen en ik kon hen begrijpen, snapte de shit van hun gebruik, verleden en oude gedrag.”