Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

Wennig

24 november 2020

Over ongeveer een week zal ik twee jaar nuchter zijn. Ik verwacht niet dat ik het nog ga verprutsen in die week, dus ik durf dat zo wel te stellen. Een periode van twee jaar kwam aan het begin van mijn opname niet eens voor in mijn gedachten. Als ik toen dacht aan de komende maanden die voor me lagen, bij die kliniek gemiddeld zeker drie maanden, leken dat jaren.

Het was gewoon niet voor te stellen dat ik het leven zou hebben wat ik nu heb. Ik kon me eigenlijk helemáál geen leven voorstellen, en zeker niet zonder drank. Wat moest ik allemaal gaan doen in die tijd die vrij zou komen? Waar zou ik mijn kicks vandaan moeten halen? Mijn verdoving, mijn roes? Dingen waarvan ik dacht dat ze in mijn DNA zaten en die ‘nou eenmaal bij me hoorden’. Stoppen met verslaafde zijn en burger worden leek me niks. Saai.

Dat mijn leven in verslaving juist saai was zag ik nog niet. Het kende een vast stramien, een vlakke lijn. De laatste tijd zeg ik af en toe voor de gein tegen vrienden dat zuipen makkelijker is dan ‘dit gedoe’. En met ‘dit gedoe’ bedoel ik m’n dagelijkse leven. Grotendeels zoals ik het wilde toen ik nog in de kliniek zat en ik me beter begon te voelen en meer durfde te dromen, te denken, maar toch: best wel een gedoetje. Het zal vast nog een beetje erin komen zijn, en ik moet nu denken aan wat iemand een tijd terug zei: “Het is even wennen dat je er weer bent, zeg maar, je bent natuurlijk een tijdje weg geweest”. Beter had ik het niet kunnen verwoorden.

Ik weet niet hoe het is om na een lange coma wakker te worden (na een korte dan wel weer helaas) maar het heeft vast overeenkomsten. Het ging van gewend aan drank naar ontwenning naar onwennig en ik geloof en hoop dat ik nu in de periode wennig kom. Of misschien is het wel wenning (ja oké, gewend). Het nieuwe van een nuchter leven is er vanaf, de bevrediging van het metselen en klaar zijn met het fundament is weg.

Twee jaar geleden was ik bijna dood

Nu gebeurt, denk ik, hetzelfde als na het overlijden van iemand die me dierbaar is: de begrafenis is geweest, de condoleances gemaakt, de spontane appjes zijn onder in m’n contactenlijst beland. Juist nu is het zaak om door te zetten, door te buffelen en gewoon doen. Dit is het leven zoals veel mensen dat leiden. Maar voor mij voelt het alsof de aarde ineens plat is geworden. Twee jaar geleden was ik bijna dood. Ik werd in een rolstoel de kliniek binnengereden en later hoorde ik dat er getwijfeld werd of ik niet naar het ziekenhuis (de IC werd zelfs genoemd) zou moeten. Dus voor mezelf is mijn leven nu op zijn zachtst gezegd nogal een verandering.

Zo heeft iedereen wel wat, denk ik dan. Iedereen draagt zijn eigen kruizen. Maar ook zijn eigen sterren. En ik wil niet irritant met het vingertje wijzen maar om irritant met het vingertje te wijzen: ik denk dat we wat meer door onze wimpers mogen kijken en kunnen turen naar die sterren. Ze zijn dan wel te vinden, misschien is het alleen nog even wennen aan het donker. De helderste sterren zijn makkelijk te spotten, dat is het probleem niet. Maar daartussen zijn er nog zoveel te vinden, allemaal met hun eigen licht, die ook de moeite waard zijn.

Ik ken de percentages niet precies maar zo zijn er genoeg mensen die na een verslaving weer opkrabbelen en hun leven op een voor hen mooie manier vormgeven. Als we af en toe maar wat meer door onze wimpers kijken en willen turen. En stiekem ben ik ook wel een beetje trots op mezelf. Twee jaar.  

10 reacties op “Wennig”

  1. Je mag heel erg trots zijn op je zelf! Ik ben het wel op jou! Het verschil met toen en nu is heel groot. Werk, studie, contact met mensen. Goh, je bent echt een burgermannetje aan het worden haha. Doe je goed, ga zo door.

  2. Lieve Tim je hoeft niet stiekem trots te zijn, maar gewoon heel trots op je zelf

  3. Mooie titel. Weer perfect verwoord. Ik noem je voor de grap altijd wel een “oudje” Maar ik hoop nog vele nuchtere, wennige jaren met je mee te maken. Enne, ik ben trots op je. 2 jaar, een hele prestatie. Gaan we morgen ff vieren. X Dani

  4. Mooie terugblik Tim. Ik geloof dat het inderdaad wennen is. Zoals Patrick zegt; het is een super groot verschil met toen en nu. Je hebt al veel bereikt!
    Dus je mag zeker trots op jezelf zijn. Ik ben het in ieder geval zeker!

  5. Tim ik ken je alleen maar nuchter, maar ik zie een geweldige ontwikkeling bij een man met emoties die ze soms verbergt achter humor of zelfs sarcasme. Ik herken daar veel in en denk dat we ook hetzelfde gevoel hebben voor wat harde en confronterende humor. Ik hoop nog vaak met je te kunnen samenwerken en ben enigszins jaloers op je schrijverstalent maar met name de discipline om regelmatig een blog te schrijven.

  6. Hey Tim,
    Wat heb je dit weer mooi omschreven!
    Wees je eigen lichtpuntje.. Je mag zeker trots zijn op alles wat je bereikt hebt in deze twee jaren.
    Ik wens je nog vele positieve ervaringen.
    Keep up the good work! 🙂

  7. Ik ben trots op je, Tim! Fijn om laatst een hele avond bij te kletsen met jou, Daniëlla en Annemarie. Misschien moeten we toch overwegen om met z’n allen een boek te gaan schrijven. Ik vond je tip aan Daniëlla om samen een BMI te delen echt geniaal…. En om in de woorden van Daniëlla te blijven: ik hoop nog vele nuchtere en wennige jaren met je mee te maken!

  8. Treffend ge- en omschreven. Herkenbaar ook zeker nu ik na het lezen weer terugdenk aan mijn eigen verleden. Inderdaad was dat een vlakke lijn. En hoe anders zoveel jaar verder. So long and succes! Ferdinand

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Tactus in Beeld
Tactus biedt therapie in allerlei soorten en maten en één van die therapievormen is groepstherapie. Wat houdt dat eigenlijk in en wat is het voordeel voor cliënten?
  • Tactus in Beeld
Tijdens de heropening van onze locatie aan de Polstraat in Deventer zorgde Rick Kamphuis met zijn foodtruck voor de feestelijke hapjes. Zelf was Rick ooit cliënt bij Tactus, later was hij als ervaringsdeskundige jarenlang collega.
  • Tactus in Beeld
Door Tactus, FEA (Federatie Eerstelijnszorg Almelo) en Menzis is enkele jaren geleden een project gestart naar vroegsignalering en -behandeling van verslaving in de huisartsenpraktijk in de regio Almelo.