Het grijze gebied

Half maart werd ons leven zwart/wit; het werd steeds meer duidelijk wat we nog wel mochten doen en wat niet meer. Ten eerste complimenten voor mijn collega’s die hard hebben gewerkt om behandeling op afstand mogelijk te maken en de klinieken corona-proof hebben door laten draaien.

Maar niet in de minste plaats mijn complimenten voor de cliënten die ik in behandeling heb. Ze hebben zich er bij neergelegd dat dit nu de realiteit is en zijn daar waar mogelijk is aan de slag gegaan met de online behandeling. Intakes hebben zich ingevoegd bij de nieuwe wijze van werken, hoewel het bellen/beeldbellen bij de meeste niet de favoriete wijze is.

Voor sommige cliënten bleek de online behandeling niet te werken en was contact houden het enige wat ik nu even kon doen. Maar we zijn nu een aantal weken verder en het gebied waarin we ons mogen bewegen wordt wat groter, daarmee ook wat grijzer. Hoelang ga je door met online behandelen zeker bij cliënten die hier niet genoeg houvast aan hebben.

Toegevoegde waarde

Een jongen die in een crisis belandde kon ik niet langer alleen vanachter een beeldscherm spreken, we zijn gaan wandelen. In mijn vorige blog vertelde ik al dat beeldbellen ook een toegevoegde waarde heeft, je krijgt een inkijkje in hun huis. Ik merk nu dat dit bij wandelen zeker ook zo is. Face-to-face voelt toch meer betrokken dan achter een scherm, maar je bent hierdoor wel in een ontspannen setting. Een setting die een ander gesprek tot gevolg heeft, maar zeker ook bevordert in contactopbouw.

Dat grijze gebied dus. Sommige cliënten lukt het niet (meer) op deze manier, ze haken af hoewel ze hun best doen om nog even vol te houden. Ik merk meer en meer dat ik voor die doelgroep niet de hulpverlener kan zijn die ik van nature ben en waar ik altijd naar gestreefd heb om te blijven. Dat spanningsveld; de zeker belangrijke maatregelen voor onze fysieke gezondheid en het ingrijpen voor de psychische gezondheid van cliënten die ik onder behandeling heb. Dus bepaalde cliënten ga ik weer zien en als ik hen vertel wat mijn overwegingen zijn en vraag wat zij daar van vinden dan hoor ik de opluchting in hun stem.