Destigmatisering

Ik krijg vaak de vraag wat ik zo leuk vind aan mijn werk. Na al die jaren in de verslavingszorg weet ik nog geen beter antwoord dan dat deze doelgroep me intrigeert. Waarom? Omdat ik nieuwsgierig ben naar hun achterliggende verhaal. Omdat ik nog altijd sta te kijken hoeveel cliënten hun kop boven water kunnen houden ondanks de trauma’s die ze hebben opgelopen. Omdat ik het ze gun om eindelijk wel dat leven achter zich te laten, hoewel ze het al zo vaak geprobeerd hebben.

Ik heb geleerd als hulpverlener blij te zijn met elke stap die gezet wordt en niet direct naar het doel te willen. Ik heb geleerd dat cliënten soms stappen kunnen nemen die ik niet direct zou adviseren, maar uiteindelijk daar toch een goede keus mee gemaakt hebben. Ik heb geleerd om te kijken wat er achter het gedrag schuilgaat, want als je alleen maar af gaat op wat je ziet dan sla je heel vaak de plank mis.

Er is steeds meer aandacht voor stigmatisering, veel cliënten hebben het in onze maatschappij niet makkelijk. Misschien ook wel logisch, want we willen ons zelf beschermen, maar tegelijk zo triest. Natuurlijk betrap ik mezelf daar ook wel eens op, maar met een stigmatiserende gedachte sluit ik een deur voor de cliënt. Een deur naar een wereld waar hij heel graag heen wil en niet zelfstandig kan komen.

Kortgeleden kreeg ik een nieuwe cliënt. Een met een behoorlijke rugzak. Hij had zich een tijdje in het criminele circuit bewogen. Ik ging het gesprek aan, met nieuwsgierigheid naar zijn verre en recente verleden. Zijn verre verleden is er een met teleurstelling en het kwijtraken van zijn toekomstperspectief. Een wereld die in elkaar gevallen was en het was hem vervolgens niet gelukt om die weer in elkaar te zetten. Hij had zoveel geprobeerd, maar het lukte hem niet om uit de negatieve cirkel van zijn eigen gedachten te komen. Tegenover mij zat een vriendelijke jongen met veel verantwoordelijkheidsgevoel en juist dit leidde tot verkeerde besluiten. Hoe crue kan het soms zijn. Een van zijn beste eigenschappen werd zijn grootste fout. Hij nam beslissingen die hij nooit had bedacht om te nemen. In korte tijd had hij zich heel wat problemen op de hals gehaald, maar in diezelfde korte tijd had hij ook het besluit genomen dat hij zo echt niet verder wilde. Dat laatste is wat ik belangrijk vind en vandaaruit wil ik de hulpverlening met hem starten.