De blauwe fietser

De man in de Grieks blauwe jas was ik al vaak op de fiets tegen gekomen. Hij was goed zichtbaar, maar dat was niet de reden dat hij mijn aandacht trok. Het was de inspanning die hij moest leveren om vooruit te komen. Desondanks ging het allemaal niet hard. Maar ik had bewondering voor deze fietser die zich onverschrokken een weg zocht, in weer en wind, zomer of winter. Ik was ook weleens later en dan kwam ik deze fietser tegen aan de rand van mijn woonplaats, toch zeker 15 kilometer van zijn mogelijke woonplaats. Ik verwachtte niet dat hij nog van veel verder kwam dan de stad waar ik naar op weg was om te werken.

Op een vrijdagmiddag zat ik bij een cliënt die midden in een vrijdagmiddagborrel zat. Plots kwam daar de man met de blauwe jas binnen, een bekend gezicht. Hij pakte een biertje en dronk dat in één teug leeg. Hij was op de fiets, maar zijn route naar huis was vast niet meer zo ver. De man bleef zitten en zijn drinkgedrag liet niets aan de verbeelding over. Mijn gedachte over deze man werd bevestigd.

De jaren daarna bleef ik deze man, die zo te zien toch wel richting zijn pensioenleeftijd ging, tegenkomen. Soms grauw van kleur, soms rood aangelopen, maar elke ochtend op de fiets, een gewone herenfiets zonder hulpmotor. Via mijn cliënt kwam ik iets meer te weten over deze man. Hij was docent op een middelbare school. Hij gaf aardrijkskunde. Zijn vriendenkring bestond uit mensen die ook in soortgelijke functies hadden gewerkt. Zij zaten nu thuis, terwijl deze man elke dag in zijn blauwe winter- of zomerjas op de fiets stapte om zijn kost te gaan verdienen. De kost die vooral uit alcohol zou bestaan.

De cliënt waar ik de fietser had ontmoet overleed. Ik bleef de fietser nog een paar jaar tegenkomen en dacht bij mezelf: hoelang zal ik hem nog tegenkomen? Ik had slechts een voornaam. Geen adres of andere gegevens. En opeens begon ik hem te missen. Het was geen schoolvakantie, al was ik hem in schoolvakanties ook weleens tegengekomen. Hij had een favoriet terras in mijn woonplaats, zo vertelde hij mij jaren later.

Op een dag was daar een bemoeizorgmelding van zijn buurvrouw. Ze vertelde over haar buurman die altijd al dronk en nu was het opeens allemaal veel erger geworden omdat hij met pensioen was gegaan. Alle remmen waren losgegaan. Er kwam ook veel meer bezoek. Bezoek dat zich ook te goed deed aan de alcohol. Er was sprake van veel overlast, lawaai, geschreeuw en soms klonk het door de muren heen alsof er een flinke ruzie was in de woning van de buurman.

Ze vertelde dat ze nu haar hart vast hield, als ze haar buurman op de fiets zag stappen: als dat maar goed ging. Ze zei dat hij vroeger altijd op zijn fiets naar het werk ging en dat hij ondanks al zijn drinken toch elke dag een flink eind trapte op zijn oude herenfiets. Ik vroeg: “heeft hij een blauwe jas?” “Ja, al zijn jassen zijn blauw. Grieks blauw”.