De bananenplant

Qua uiterlijk is hij de stoerste kerel van de afdeling. De leider op de apenrots.

Soms noem ik hem voor de grap Bokito. Vaak haalt hij het bloed onder mijn nagels vandaan, maar er zijn ook momenten dat we hard kunnen lachen. Binnenkort zit zijn traject binnen de PRK erop. Hij gaat zich steeds joliger gedragen; verstopt zich soms achter de gordijnen om ons te laten schrikken en blijft hangen rond ons kantoor. Op een avond ben ik het beu. ‘Wat is dat nou, je lijkt wel een jongetje dat volgende week voor het eerst naar de brugklas gaat! Ben je soms een beetje zenuwachtig om ons te verlaten?’. Hij knikt. ‘Eigenlijk wel, het is hier allemaal zo bekend.. kunnen jullie niet met me mee?’. Ik moet lachen en ik zeg ‘joh, jij gaat het wel redden.. ik maak me meer zorgen over die bananenplant van je’. Daar moet hij dan ook wel weer om lachen.

De dag van vertrek staat in het teken van spullen inpakken en al zijn planten levend naar zijn nieuwe onderkomen brengen. Het eerste obstakel is overwonnen: de bananenplant ligt veilig gekanteld in de bus en is klaar van vertrek. Nu hij nog.

Tijdens het avondmoment neemt hij afscheid van ons en van de groep. Iedereen wenst hem succes en dat doet hem goed. Namens het team heb ik een gedichtje voor hem geschreven als aandenken aan zijn tijd bij ons. Dat lijk hem bijna te ontroeren. ‘Die komt boven mijn bed’ grapt hij.

Een maand later hoor ik een cliënt via Facetime praten met een bekende stem. Toch even snel hallo zeggen. Alles gaat goed, morgen gaan ze zwemmen en de banenplant op zijn kamer leeft nog! En het allerleukste; dat gedichtje hangt op het prikbord boven zijn bed.