Dan maak ik maar zin

Een belangrijke reden waarom ik dronk kwam omdat ik was gaan vinden dat mijn leven totaal geen nut had. Het drinken zelf zorgde daar natuurlijk deels voor, maar ook omdat ik in het algemeen niet vond (en vind) dat het leven nut zou moeten hebben. Ik geloof nergens in: niet in een god, niet in ‘toeval bestaat niet’ en niet in een vooropgezet plan. Wat mij betreft is alles volstrekte willekeur. En omdat een brein dat nou eenmaal fijn vindt probeert het er wat van te maken en orde aan te brengen. Geluk dwingt men af denk ik, voor een flink gedeelte, door positief en bezig te blijven. Het mooiste is als ik dan in een flow raak waar dingen inderdaad ‘zomaar’ op mijn pad komen en het als vanzelf lijkt te gaan.

Maar dan nog denk ik dat het leven in principe geen nut heeft. Lang heeft me dat dwars gezeten: wat heeft het dan voor zin dat ik iets ga ondernemen, het is zonde van de energie, en waarom zou ik iets gaan doen? Tot ik twee jaar geleden in een rolstoel de kliniek binnenrolde en een tijdje daarna in gesprek kwam met één van mijn persoonlijk begeleiders. Hij was niet eens zoveel ouder dan ik was, maar ik vond hem zoveel stabieler, wijzer en volwassener dat ik mezelf vergeleken bij hem maar een jochie vond. We hadden al vaker gesprekken gehad met een meer filosofische inslag, en ik voelde me schuldig dat ik op die manier zijn tijd in beslag nam. Op de een of andere manier vond ik dat ik het moest hebben over zucht, wat ik zou gaan doen na m’n ontslag en welke sport ik zou gaan oppakken (nog steeds geen enkele). De meer praktische kant van het hoe en waarom en wat en waar van de verslaving. Maar dat vond hij gelukkig niet, en ik bewaar hele speciale herinneringen aan die gesprekken, die ik nooit meer ga vergeten.

Hij kwam er ronduit voor uit dat hij ook vond dat het leven geen nut heeft. Geen lichte grijns, geen knipoog: bloedserieus. Ik was met stomheid geslagen. Een man met een leuke baan, een mooi gezin, een goed leven (voor zover ik kan zien natuurlijk) en noem maar op! Ik vond het bijna minachtend van hem. Respectloos. Had dat dan allemaal geen zin? Maar hij vatte het zo ongeveer als volgt samen: juist omdat het leven geen zin heeft, moet je zorgen dat het zin krijgt. En misschien is dit voor veel mensen gesneden koek en een anticlimax, maar op dat moment leek het alsof mijn brein in één klap uit vliegtuigmodus kwam. Ik ben er nu toch, ik moet er maar gewoon wat van gaan maken.

Het afgelopen jaar is dat wel gelukt volgens mij. Alhoewel ik net als iedereen natuurlijk vaak getackeld ben door één of andere pandemie. De serie ‘Friends’ vind ik verschrikkelijk maar ik denk regelmatig aan dat liedje: ‘it’s like you’re always stuck in second gear’. Aan de andere kant betrap ik me erop dat het ook wel des verslaafden is (en eigenlijk ook wel gewoon des mensen volgens mij) om te kijken naar wat er niet gelukt is, of welke verwachting niet is uitgekomen. Het is mij in ieder geval niet vreemd, dus ik kijk de laatste dagen actief naar wat er wel gelukt is. Het aloude tellen der zegeningen, en de uitkomst bevalt me goed.

Ik ben heel benieuwd wat 2021 voor mij in petto heeft. Of misschien moet ik zeggen wat ik voor 2021 in petto heb. Hopelijk blijft iedereen gewoon een beetje gezond en lekker in zijn of haar of het vel zitten en kunnen we snel weer gewoon doen wat we willen en wat ons gevoel en hartje ons ingeeft.

Voor nu wil ik iedereen bedanken die mijn blog(s) las en wat mij betreft: op naar meer blogs in 2021. Alle goeds en gezondheid voor iedereen, fijne dagen, en alvast een heel fijn nieuwjaar!