Bankje

In 2014 heb ik mijn eerste van mijn twee klinische opnames gehad. Ook deze opname heeft me goed gedaan en als ik geen lullig life-changing event had gehad, was een tweede klinische opname niet nodig geweest. Maar ja, eigen schuld dikke bult, ik ben teruggevallen en niemand anders.

Tijdens die eerste opname op de gemengde KB kwam er een man op onze afdeling. En om zijn privacy te bewaren noem ik hem Leeuw. Ik kende Leeuw, hij was klant in mijn kroeg. Sterker nog, ik heb met hem en zijn familie toen heel wat te stellen gehad. Maar met Leeuw klikte ik supergoed. Leeuw was, hoe zeg je zoiets? Een schelm? Een boefje? Een schurk? Het was in ieder geval niet de meest betrouwbare persoon. Maar ik mocht hem. Heel erg graag zelfs. Juist omdat hij zo eerlijk was over zijn schelmenstreken en dingen die hij gedaan had.

Leeuw had in de kliniek de bijnaam ‘de zonnekoning van Zutphen’. Dit omdat hij pikzwart haar had, en poepie poepie bruin was. Het was zo warm dat jaar dat wij als cliënten een verbod hadden om in de zon te zitten. Leeuw vond van niet. Die pakte zijn stoel en ging pontificaal midden op het grasveld zitten. Leeuw wilde een kleurtje. Leeuw had verhalen die eigenlijk niet konden, maar waar je als medeverslaafde toch om moest lachen. Zo had Leeuw een fles drank verstopt in een sloot bij de kliniek. Op een avond is hij ‘m gepeerd, op naar de fles drank. De volgende morgen werd hij gevonden door de politie en zo dronken als een toeter weer afgeleverd bij de kliniek. Dat was Leeuw.

Enkele dagen later was hij weer weg… “Waar ben je geweest?” “Bij de chinees.” “Had je honger?” “Neeee, heb alleen bier besteld.” Zucht. Maar ik klikte met Leeuw. Leeuw had zijn been gebroken en kon kleine afstanden met krukken lopen, grote afstanden moesten in een rolstoel. Ze hadden hem voor zijn donder gereden toen hij weer eens onder invloed en niet oplettend een straat overstak. Ineens zat hij ook weer op de detoxafdeling. Eigenlijk tegen de wil van de groep in. Maar wat bleek, Leeuw was ook verslaafd aan medicatie. De staf en de behandelaren konden hem niet bereiken zolang hij onder invloed was van welk middel dan ook.

Ik nam hem elke avond mee in de rolstoel voor een rondje om de vijver. Dan waren we er even uit. En altijd even rusten op hetzelfde bankje. En door dat bankje kom ik op dit verhaal. Vorige maand reed ik op mijn scooter langs de vijver in Zutphen. En in een oogopslag viel het me op. Ik ben nog teruggereden om te kijken of het echt waar was. Maar het bankje is weg. Het bankje van Leeuw staat er niet meer. En dat is triest, want Leeuw is er ook niet meer. Dood. Hartstilstand. Ik weet het niet precies meer, maar hij was rond de veertig jaar oud. Verslaving had zijn tol geëist, zijn lichaam kon het niet meer aan.

Het toeval wilde dat ik hem twee weken daarvoor nog was tegengekomen. Hij reed op een scootmobiel. Ik heb mijn auto (asociaal) geparkeerd en heb hem onderschept. “Leeuw, hoe is het met je? Rij je in een scootmobiel in verband met je been?” “Haha, nee hoor Patrick, alles gaat goed, maar dit gaat nu eenmaal sneller dan lopen!” De schelm en de schurk in hem waren dus nog steeds niet weg. Het ging naar omstandigheden goed met hem. Hij had een kamer en met zijn verslaving ging het ook goed. “Binnenkort een keer een bakkie doen?” Gaan we doen!” Twee weken later kreeg ik via via te horen dat Leeuw dood was. Ik ben naar het afscheid geweest. Heel even. Niet te lang, het was me te heftig. Ik denk nog regelmatig aan Leeuw. En vorige maand extra toen ik zag dat zijn bankje weg was. Maar hij is niet helemaal dood. Hij is namelijk nog steeds niet vergeten!