“Mensen geloven in mij, dus ik wil het ook waarmaken”

Stiekem roken met vriendjes, toen een jointje en een biertje, later een lijntje. Wat voor Alberto Reugebrink (49) begint met experimenteren, eindigt door een turbulent leven en trauma’s in zware verslavingen. Als hij in 2018 vast komt te zitten weet hij dat hij zijn leven om moet gooien.

Al op jonge leeftijd experimenteert Alberto erop los: “Ik was nieuwsgierig en mijn omgeving en het straatleven maakten dat ik vroeg de wereld van drank en drugs ben ingerold. Alcohol was al vroeg in mijn leven: mijn opa deed alcohol in de papfles, dan was ik mooi rustig.” Als kind heeft Alberto al een turbulent leven. Zijn ouders scheiden wanneer hij pas een jaar oud is, zijn vader vertrekt vroeg uit zijn leven en de relatie met zijn moeder is moeilijk. Ze hertrouwt, maar Alberto voelt zich nooit thuis in het gezin dat zijn moeder opbouwt. Zijn jeugd brengt hij grotendeels door op straat: “De straat was mijn thuis, daar vond ik wat ik thuis niet had.”

Als Alberto wat ouder is begeeft hij zich in de housescene en gebruikt hij allerlei soorten drugs. Achteraf ziet hij dat de verslavingen daar al duidelijk aanwezig waren, maar destijds zag hij het niet zo. Na een lange periode van feesten, drank en drugs wordt zijn zoon geboren. “Dat zette mijn wereld op z’n kop: ik was nu vader en ik wist dat die levensstijl niet goed was voor mijn kind. Er moest iets veranderen, daarom ben ik in 1996 beroepsmilitair geworden.”

Bij defensie voelt Alberto zich thuis, een gevoel dat hij lang heeft moeten missen. Het militair zijn en het uniform zijn bijna onderdeel van zijn identiteit. Toch heeft het ook een keerzijde: “Ik was zeker acht van de twaalf maanden van huis. Je familie thuis zie je weinig en iedereen op de kazerne wordt familie. Uiteindelijk is mijn vrouw ook bij me weggegaan door die baan. En militairen drinken gewoon heel veel, ik ook, dat maakte het niet makkelijker”, vertelt hij. Tot Alberto’s grote verdriet volgt er in 2009 eervol ontslag: “Op missie zijn er dingen gebeurd die me kapot gemaakt hebben. Daardoor kon ik mijn functie uiteindelijk niet meer uitoefenen. Ik kwam als een gezonde man bij defensie, ik ging er ziek en gebroken weg. Mijn wereld stortte volledig in en ik kwam in een enorme leegte terecht. Ik had geen vrouw meer, mijn kinderen zag ik weinig en mijn uniform was ik kwijt.”

Alberto gaat in Lochem wonen en vindt het familie- en thuisgevoel weer terug op straat, net als vroeger. Daar raakt hij steeds meer in de problemen: “Meerdere keren detentie, veel problematiek met justitie, het ging van kwaad tot erger. Ik was echt de grip op het leven en mezelf kwijt, toen ben ik heel erg verslaafd geraakt. Veel erger dan vroeger. Ik was iedereen verloren en ik zat in een diep gat waar ik niet uit kon komen.” In 2013 is Alberto een aantal keer opgenomen, maar hij blijft geregeld terugvallen. Later komt hij bij Tactory terecht. “Die dagbesteding zorgde ervoor dat ik mezelf meer kon ontplooien en bezig kon zijn”, vertelt hij. “De verslaving had nog steeds ups en downs, tot het jaren later helemaal mis ging.”

“Ik had zo vreselijk veel boosheid in me: het niet gezien worden, het kwijt zijn van het uniform waarmee ik me belangrijk voelde, m’n vrouw en kinderen kwijt. Die boosheid verdrong ik door te gebruiken. Op het dieptepunt dronk ik 24 halve liters per dag. Mijn heftige jeugd en de gebeurtenissen bij defensie samen met drank, drugs en zware medicatie waren een gevaarlijke combinatie”, vertelt Alberto. In 2018 draait hij helemaal door en komt hij voor twee jaar vast te zitten. “Achteraf zie ik dat ik toen echt gevaarlijk was. Als ik nog een keer binnenkwam zou ik tbs krijgen, dat kreeg ik te horen. Je kunt wel nagaan hoe erg ik in de knoop zat.” Justitie zoekt contact met defensie: wat is er met deze man gebeurd dat het zo mis ging? Alberto moet werken aan wat er bij defensie gebeurd is, daar is iedereen het over eens, maar het is moeilijk voor hem om na de oorlogstrauma’s weer een gewone burger te zijn.

“Uiteindelijk ontmoette ik een hele goede psycholoog. Ik leerde haar vertrouwen en zij heeft het ver weten te schoppen met mij. Bij Tactus volgde ik onder andere ‘grip op gebruik’ en ‘herstelbemiddeling’”, vertelt Alberto. Als hij in 2020 vrijkomt doet hij er alles aan om zijn leven op de rit te krijgen: “Ik ben de afgelopen jaren met mezelf aan de slag gegaan. Ik heb een appartementje gevonden, weer goed contact met mijn dochter, mijn rijbewijs teruggehaald en een auto gekocht. Mijn financiële plaatje heb ik weer op orde en wat betreft reclassering is alles afgerond. Mijn tijd bij defensie heb ik los kunnen laten, de problemen met mijn moeder ook. Met hulp heb ik ervoor kunnen zorgen dat het draagbaar is, dat ik nu niet meer met een loodzware rugzak rondloop.”

Tactory, de dagbesteding van Tactus, is een belangrijke factor voor het herstel van Alberto. Aan de Emdenstraat in Deventer is hij dagelijks druk in die fietsenwerkplaats. “Bij Tactory heb ik weer een stukje familie teruggevonden. Hier voel ik me goed en nuttig. Dat familiegevoel, de saamhorigheid, samen eten aan tafel en sporten en samen over problemen praten. Vrienden om me heen overlijden bijna allemaal door drugs, dus ik ervaar steeds dat het goed is dat ik hier bij Tactory bezig ben.” In de fietsenwerkplaats doet Alberto van alles, maar als hij met de werkbus op pad is voor klussen is hij helemaal in zijn element. Ook schilder- en verhuisklussen doet hij graag. “Erik, de werkmeester, is heel belangrijk voor me. Hij heeft altijd alle vertrouwen in mij gehad en daar ben ik hem dankbaar voor. Hij ziet het aan me als de militair in mij weer te hard wil gaan. Dan zegt hij dat ik even rustig aan moet doen”, vertelt hij. “Ik wil de jongens hier ook laten zien dat het mogelijk is om ergens naar toe te werken, in jezelf te geloven én hulp te vragen. Trek aan de bel, probeer uit de put te komen. Dat doen we met elkaar.”

Het gaat goed met Alberto, op bijna alle fronten. Toch blijft het laatste restje van zijn verslaving nog hardnekkig: “Het is soms eenzaam om alleen thuis te komen. Zeker als ik even niet lekker in mijn vel zit is het lastig om niet te gebruiken. Van 24 halve liters per dag en cocaïne naar niks is een behoorlijke uitdaging. Die laatstgenoemde is soms nog heel zwaar voor me, die drang is heel heftig. Als ik een fout maak ben ik boos op mezelf, maar ik probeer goed te bedenken waardoor het kwam en de volgende dag weer door te gaan. Mensen geloven in mij, dus ik wil het ook waarmaken. Het doet me zo goed als ik merk dat mijn dochter supertrots op me is als ik nuchter ben.” Samen met Intact gaat Alberto de laatste restjes verslaving aanpakken, ook daar wil hij vanaf en hij heeft goede moed.

Na alle moeilijke jaren kijkt Alberto nu weer positief naar de toekomst. Om met positieve dingen bezig te blijven is hij naast Tactory veel bezig met sporten. “Ik fiets me rot en ik loop hard tot ik helemaal leeg ben”, vertelt hij. “Ik kan en wil nu weer verder de toekomst inkijken. Ik wil kijken wat de mogelijkheden binnen Tactus zijn, een betaalde baan hier of ergens anders zou geweldig zijn. Voor de toekomst hoop ik op een benedenwoning, zodat ik een hond kan hebben en in de tuin kan barbecueën. Ooit wil ik graag een boot om lekker te kunnen varen. De toekomst ligt weer open, ik wil in ieder geval nooit meer terug naar het leven dat ik had.”