“Het kan iedereen overkomen”
Anna’s zoon kreeg een alcoholprobleem. Mede door gesprekken met andere naasten tijdens ontmoetingsavonden, kreeg ze inzicht in haar rol bij zijn herstelproces. Hoorde het verdriet van andere ouders, wat troostend werkte.
“Bovendien verkleinde het mijn gevoel van eenzaamheid; er zijn meer mensen in deze situatie. Als ouder wil je je kind helpen. Ik ben erachter gekomen dat dit uiteindelijk niet werkt. Het is een grote misvatting om te denken dat je een verslaafde kunt redden. Als hulp niet geaccepteerd wordt, sta je machteloos aan de zijlijn. Je kind en een verslaafde zijn als het ware twee verschillende personen. Het verslaafde deel van je naaste is keihard; ze willen hebben wat ze nodig hebben en gaan hierin heel ver. Aardig blijven en tegemoetkomen aan de aan jou gestelde wensen/eisen werkt dan echt niet. Je rol als naaste van een verslaafde vinden kost tijd. Met name in het begin heb ik de situatie als overweldigend en uitzichtloos ervaren. Het is voor mij nog steeds lastig om met het proces van ‘vallen en opstaan’ om te gaan, maar ik zie hoe hij zijn best doet en heb besloten te kijken naar wat wel lukt.”
“Mijn zoon ontwikkelde zich normaal en groeide op als een gevoelige jongen. Wel had hij wat moeite om mee te komen op school en in groep 4 leek het beter om hem een jaar over te laten doen. Hij bleef concentratieproblemen houden en we hebben hem daarom laten testen. Er kwam niet echt een duidelijke oorzaak naar voren; hij had van alles een beetje waardoor een duidelijke diagnose lastig was. Wel werd hij gepest in zijn nieuwe klas. Ik merkte dat hij daardoor een laag zelfbeeld kreeg en ter compensatie veel sociaal wenselijk gedrag vertoonde. Hij was lief en zachtaardig, misschien wel niet opgewassen tegen deze wereld.”
“Op zijn 13e begon hij met roken. Drinken voor je 18e mochten onze kinderen niet. En dat deed hij dan ook niet; hij vond het niet eens lekker. Rond zijn 19e begon hij daar toch mee, later bleek dat hij het gebruikte om zichzelf te verdoven. Hij wilde de pijn die hij voelde niet meer ervaren. Het bleek dat er wel een aantal kenmerken van psychische stoornissen ten grondslag lag aan zijn onvermogen om goed met zijn eigen gevoel in contact te komen en te blijven. Hij is, mede door de alcohol, erg ontspoord en heeft veel tijd en therapie nodig gehad om zichzelf weer terug te vinden.”
“Nu, een paar jaar later, woont hij op zichzelf en gaat het soms een periode goed. Helaas nog niet structureel. Ik probeer steeds mijn kind in de verslaafde te blijven zien en blijf als het enigszins kan in contact met hem. Om zelf niet onderdoor te gaan aan zijn herstelproces heb ik geleerd om duidelijke grenzen te stellen, en daarin consequent te zijn. Bijvoorbeeld door hem feedback te geven: dit hoort bij jou, jíj maakt deze keuze, ik laat het bij jou.”
“Tegelijkertijd blijft de machteloosheid pijnlijk. Tijdens de cursus ‘Kracht langs de lijn’ heb ik geleerd om schuldgevoel en schaamte om te zetten in acceptatie. Het kan namelijk iedereen overkomen: je hebt ermee te dealen. Een belangrijke les was om mijzelf op de eerste plaats te zetten. Goed voor jezelf zorgen, dan pas voor de verslaafde. Dan blijf je sterk, want dat is wel nodig.”
Wil je als naaste meer informatie of tips?
Kijk dan op https:/www.tactus.nl/tactononline/