‘Piemels kijken’

Een van de onderdelen als sociotherapeut in de Piet Roordakliniek is dat we dagelijks urine controles afnemen bij onze cliënten. Sommige mannen roepen wel eens dat we hier alleen maar werken, zodat we de hele dag piemels kunnen kijken. Ik zeg vaak terug dat het bij de secundaire arbeidsvoorwaarde hoort.

Echt leuk is het niet, maar het hoort er wel bij. Als jonge meid kan het in het begin best wel ongemakkelijk zijn, maar je went er snel aan. Voor de mannen lijkt het me nog het meest ongemakkelijk. Er wordt toch maar van je gevraagd om je meest privé lichaamsdeel bloot te geven. Van dat stuk ongemakkelijkheid, daar zijn we ons ook echt wel van bewust. We doen dit soort testen om de veiligheid te waarborgen op de afdeling en in de kliniek.

Wanneer het niet lukt, dan is er de optie om volledig uitgekleed, maar zonder de turende ogen van het personeel te plassen. Dat wist ik in het begin niet. Toen één van onze cliënten al lachend zei dat hij wel helemaal naakt ging, dacht ik dat hij een grapje maakte. Op het moment dat hij zijn broek liet zakken wist ik niet hoe snel ik me om moest draaien. Oeps! Sorry! Maar gelukkig konden we er allebei wel om lachen.

Tijdens de middagpauze zitten we samen aan tafel om te lunchen. Uit het niets vraagt iemand “Jasmijn, wie is eigenlijk het grootst geschapen van de groep?” 16 ogen kijken me prangend aan en ik verslik me bijna in een hap boterham. “Ik heb beroepsgeheim, dus daar mag ik niets over zeggen”, zeg ik. Dat lijken ze wel jammer te vinden. Eentje houdt stug vol. “Maar Jasmijn, je kan ons toch wel een hint geven!”, roept hij van de andere kant van de eettafel naar me toe. Ik denk even kort na. “Wat ik kan zeggen is dat het in jouw geval heel goed is dat ik geheimhoudingsplicht heb.” Ik ga rustig verder met mijn boterham. Iedereen ligt in een deuk, ook hij. Zulke momenten maken mijn dag gelijk weer goed.