Kerst(s)hit

Sinds mijn ouders zijn overleden, heb ik niet zoveel meer met Kerst. Ik moet dan denken aan hoe we dat vierden. Een prachtig gedekte tafel vol eten, met daaraan de hele familie. Over het algemeen een en al gezelligheid. Tijd leek niet te bestaan. Het verschil met de laatste vijf jaar is groot. Ik was grotendeels alleen en dronken. Omdat het feestdagen waren uiteraard wel ‘luxe dronken’, met behulp van een fles oude cognac. Om op een verwrongen manier eer te doen aan hoe het vroeger was.

Vorig jaar met Kerst zat ik in de kliniek. Het was niet de eerste keer dat ik Kerst in een kliniek vierde. Mijn feestoutfit bestond dan uit mijn donkerste normale kleding. Ik had duidelijk de bokkenpruik op en ik trok me terug op mijn kamer. Verder bemoeide ik me zo min mogelijk met alles en iedereen. Dit keer was dat anders. Er was wat extra budget beschikbaar en mensen van de staf en een paar groepsleden waren oprecht gemotiveerd om er iets gezelligs van te maken.

Ik weet hoe klinieken op de centen moeten letten en ik had bewondering voor het personeel dat deze dagen moest werken. Hopelijk kwam het voor hen goed uit en konden ze zo de iets te dronken ome Kees mijden, die altijd net te dichtbij zat en met iets teveel consumptie praatte. Hoe dan ook ontroerde deze inzet me en ik bedacht me dat ik wel echt zielig zou zijn als ik niet zo goed mogelijk mee zou doen. Ik vond het moeilijk maar de bokkenpruik bleef in de kast. 

In de groep zat een vrij forse meneer, die kok was geweest. Hij stelde voor om te gaan barbecueën. Dit hele beeld vond ik zo geniaal dat ik besloot om mee te gaan met boodschappen doen. Toen we de supermarkt binnenliepen klonk ‘All I want for Christmas is you’ van Mariah Carey al. Ik kreeg nog net geen hartverzakking. Ik had meteen spijt van het meegaan want de klassieke kerstdrukte was in volle gang.

Nu heb ik normaal al veel moeite met drukte, en vooral in een supermarkt. Mensen die midden in een pad staan met hun kar, mensen die hun kar draaien zonder om zich heen te kijken, mensen die precies voor het product staan wat ik wil hebben, mensen die chagrijnig kijken, mensen die vrolijk kijken, mensen die… mensen zijn. In een supermarkt. Een supermarkt is gewoon niet mijn ding, maar dit sloeg alles. Sommigen hadden het idee om de hele supermarktvoorraad mee te nemen. Het was handiger geweest als ze thuis een karretje hadden gevuld met wat benodigdheden en dat hadden meegenomen om hun diner in de supermarkt te geven, in plaats van alles mee naar huis te sjouwen.

Ik moest denken aan sommigen in de groep, die geen familie of vrienden hadden om Kerst bij te vieren. Of een huis. Of geld. Op nog geen vijf minuten fietsen van deze supermarkt.

Iedereen was zijn best aan het doen om het record pinbetalingen op een dag te verbreken. Ik moest denken aan sommigen in de groep, die geen familie of vrienden hadden om Kerst bij te vieren. Of een huis. Of geld. Op nog geen vijf minuten fietsen van deze supermarkt. Niemand hier leek daarbij stil te staan en ik vroeg me af of ze er überhaupt weleens over nadachten. Twee dagen per jaar doen de meeste mensen alsof alles pais en vree is, dat er geen oorlog en honger zou moeten zijn en dat we lief moeten zijn voor elkaar. Kennelijk is dat genoeg om de andere 363 dagen weg te kijken en zo min mogelijk aan alle ellende te denken. Mijn maag begon zich steeds meer om te keren en ik had eigenlijk geen zin meer. Ik wilde zo snel mogelijk weg hier en weer lekker bij de groep zijn. Bij normale mensen.