Spring naar content
Blog: wij zijn Tactus

Dadline

10 maart 2020

De deadline voor het inleveren van dit blog is de dag dat mijn vader jarig zou zijn. Dit jaar is hij voor de zesde keer al niet meer jarig. Hij zou 70 geworden zijn.

In mijn hoofd speel ik al dagen met de woorden deadline, dood, leven, lifeline als gevatte opening van mijn blog, maar het lukt me niet, zoals wel meer dingen niet lukken rond dit soort dagen. In vier maanden tijd vier geboorte -en sterfdagen. En dan nog mijn eigen verjaardag en die van mijn oom en broer. Met deze dag is het seizoen geopend.

In aanloop naar zo’n dag zit ik mezelf in de weg en loopt alles steeds stroever, om op de dag zelf krakend tot stilstand te komen. Het gekke is dat het in totale stilte gebeurd. Doodse stilte. Ik probeer een invalshoek te vinden maar ik denk alleen maar aan ‘deadline’ en de verjaardag van mijn vader.

Volhouden hè!

Mijn gedachten dwalen verder af en ineens zie ik me voor mijn vader staan met een cadeautje in mijn hand. Ik geef hem een klap op z’n schouder en een zoen en zeg ‘gefeliciteerd ouwe, 70 jaar alweer, een hele mijlpaal! Begrafenis al geregeld?’. Hij lacht en met een grijns en ondeugende ogen zegt ‘ie: ‘Ik ga nergens heen jongen, alleen al om jou nog effe lekker dwars te zitten’.

We zouden proosten, ik met een koud blikje cola, die standaard in de koelkast klaarstond, hij met een flesje Dommelsch of een glas rode wijn. Hij zou even kort naar mijn blikje hebben geknikt en met een ernstig gezicht gezegd hebben: ‘Anderhalf jaar al bijna hè, goed zo jongen. Volhouden hè!’ En ik zou zeggen ‘Zeker pap, zeker weten’. Ik heb die woorden vaker tegen hem gezegd, meestal tegen beter weten in. Uit liefde, omdat ik niet wilde dat hij zich zorgen maakte, en omdat ik zelf zo graag wilde dat het zou lukken. En uit ijdele hoop dat als ik het vaak genoeg zou uitspreken het misschien zou lukken.

Dit jaar zou ik die woorden met meer vertrouwen dan ooit hebben uitgesproken. Alleen gaat dat dus niet meer in persoon en zal ik misschien iets soortgelijks tegen het graf zeggen, wat vooral een kei is die toevallig de vorm van Afrika heeft. Sinds mijn ouders daar een tijdje hebben gewoond, heeft mijn vader daar altijd een speciale band mee gehouden. Die kei heeft hij, met een beetje hulp van mij, uitgezocht toen mijn moeder overleed. We reden toevallig langs een steenhouwerij en belandden al snel bij een uithoek van het terrein, omdat we meteen zagen dat alles prut was, behalve die kei. Mijn moeder was mordicus (jaja) tegen die ‘gepolijste marmeren kitsch grafstenen’ die je vaak ziet en wilde een natuurlijke kei. Mijn vader vond hem ook mooi en besliste in een halve minuut. Uiteindelijk was het ook zijn grafsteen, mocht het zover zijn, want ze wilden samen begraven worden. Iets meer dan een jaar later stonden we voor het graf van mijn moeder en was het inderdaad bijna zover, wisten we. De kanker bij mijn vader was uitgezaaid. 

Ik zou kunnen voelen hoe trots hij op me was. Ondanks de pijn, frustratie en het verdriet wat ik hem heb aangedaan.

Hij zou me meer dan ooit geloofd hebben als ik had gezegd ‘Zeker pap, zeker weten’ want hij zou alles hebben gehoord en gezien wat ik gedaan heb in mijn laatste periode van nuchterheid. Hij zou trots zijn geweest, en moeite hebben gedaan om het te begrijpen. Misschien niet omdat hij dat allemaal echt wilde weten, maar omdat hij absoluut interesse wilde tonen in míjn interesse, in mijn leven. In de strijd tegen verslaving, vooroordelen, maar ook het zichtbaar fijne nuchtere leven. Hij zou zich ingelezen hebben, en elke discussie in de wereld zijn aangegaan met wie dan ook die er in zijn ogen verkeerd over dacht. Ik zou een beetje tussen de regels door moeten lezen maar zou kunnen voelen hoe trots hij op me was en hoe hij van me hield. Ondanks de pijn, frustratie en het verdriet wat ik hem heb aangedaan door mijn verslaving.

Toch bleef ik hun zoon

Ondertussen vraag ik me af waar het woord ‘deadline’ eigenlijk vandaan komt en zoek het op. Het komt blijkbaar van een geverfde lijn op de grond in een gevangenis, in de 19e eeuw. Het was een soort grens, en als een gevangene over die lijn ging, riskeerde hij neergeschoten te worden. Ik bedenk me dat bij mijn vader (en bij mijn moeder) ook zo’n soort lijn bestond in de opvoeding, en ik er wel degelijk overheen ging,  toch bleef ik hun zoon, ze bleven helpen, en ik bleef welkom. Zo voelde ik dat in ieder geval, en zo’n lijn gun ik iedereen en met name mensen met een verslaving.

En ja, ik ga nog steeds over grenzen en deadlines heen, maar tegenwoordig alleen als spielerei, en als de gevolgen niet zo groot zijn. Ik vraag bijvoorbeeld wel aan mensen of ze me aan de deadline willen houden, want ik ken mezelf. Deze keer was het niet nodig. Ik heb de deadline gehaald en ik heb zelfs nog tijd om een gebakje te halen om de verjaardag van m’n vader te vieren. Ik moet alleen wel snel zijn, de deadline voor de supermarkt is over een half uur.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

  • Tactus in Beeld
Tactus biedt therapie in allerlei soorten en maten en één van die therapievormen is groepstherapie. Wat houdt dat eigenlijk in en wat is het voordeel voor cliënten?
  • Tactus in Beeld
Tijdens de heropening van onze locatie aan de Polstraat in Deventer zorgde Rick Kamphuis met zijn foodtruck voor de feestelijke hapjes. Zelf was Rick ooit cliënt bij Tactus, later was hij als ervaringsdeskundige jarenlang collega.
  • Tactus in Beeld
Door Tactus, FEA (Federatie Eerstelijnszorg Almelo) en Menzis is enkele jaren geleden een project gestart naar vroegsignalering en -behandeling van verslaving in de huisartsenpraktijk in de regio Almelo.