Beeldbellen

Als ervaringsdeskundige bij Tactus heb ik twee rollen. Ten eerste maak ik deel uit van het project ‘ambulante detox’. Dit betekent dat ik online cliënten ondersteun die thuis een detox doorlopen. Ten tweede begeleid ik als InTact-medewerker verschillende mensen die al langer bij Tactus lopen.

In het kader van het project ambulante detox zit ik thuis voor mijn computer te wachten op mijn volgende afspraak via beeldbellen. Ik ben vroeg en tracht de herinneringen van een huisbezoek van die ochtend van mij af te zetten. Een beetje zoals een hond zich uitschudt na een onverwachte duik in een modderslot, toen hij in zijn enthousiasme werd gefopt door het kroos wat geen gras bleek te zijn. De cliënt, die ik al meer dan een jaar ken, beschreef mij in een helder monoloog hoe hij zich zou ophangen in de schuur na een bezoek aan de notaris en het nuttigen van zes, of misschien wel zeven glazen wodka van een superieure kwaliteit.

Na het gesprek deel ik mijn ervaring met zijn casemanager, maar de herinnering blijft hangen. Een beetje zoals de geur van een moddersloot blijft hangen in de vacht van een hond. Het was niet alleen mijn bezorgdheid over de mogelijke zelfmoord, maar ook had het gevoel van wanhoop en de daaruit voortvloeiende furie en agressie die mij hadden geraakt. Deze gevoelens waren mij niet vreemd. Bij mij kwamen ze vanuit een gevoel van eenzaamheid en onbegrip. Om mijn gedachten ergens anders op te richten lees ik de rapportages van mijn collega’s over de detoxcliënt. Het gaat goed; weinig trek, nuchter, wel wat spanningen. Dit is de eerste keer dat hij onder begeleiding probeert te stoppen na zo’n twintig jaar drinken. Hij kon zo niet verder.

Ik moet denken aan het moment dat ik zelf stopte, zo’n zes jaar geleden. Ik woonde toen in Frankrijk en mijn alcohol gebruik begon steeds destructievere vormen aan te nemen. Eigenlijk wist ik al dertig jaar dat ik alcoholist was. Ik kende het fenomeen; mijn moeder was het ook. Voor mij was het de schaamte, het idee dat mensen mij zwak zouden vinden, dat ik net zo was geworden als mijn moeder, wat mij het deed verbergen en natuurlijk de verslaving zelf. Maar ik kon zo niet verder.

Tijdens familiebezoek in Engeland had ik een psychologe gevonden die werkte met verslaafden. Ze kwam uit Californië en had onder andere gewerkt in de Castle Craig kliniek. De eerste ontmoeting was op haar kantoor in Schotland, de volgenden gingen via Skype vanuit Frankrijk. Na de eerste Skype sessie besloot ik haar te vertellen dat ik verslaafd was. De voorafgaande nacht had ik niet kunnen slapen en zat met buikpijn voor mijn beeldscherm. De veiligheid van mijn eigen kamertje hielp en voor de eerste keer in mijn leven zei ik tegen iemand ‘ik ben verslaafd’. Mijn wereld stortte niet in. Tegendeel, we begonnen te werken aan mijn herstel. Ik bleef nuchter maar na enige tijd werden mijn weggedrukte gevoelens sterker en daarbij ook mijn depressies. Mijn therapeut moedigde me aan om zelf op onderzoek uit te gaan. Met de hulp van Google vond ik informatie over verslaving  en depressie. Zo las ik dat Churchill, de Britse minister president tijdens de tweede wereld oorlog gebukt ging onder depressies. Hij noemde zijn depressies de ‘Black Dog’ en ging dan naar bed met een fles champagne (niet zo’n goed voorbeeld dacht bij mezelf).

De detoxcliënt verschijnt in beeld en het gesprek begint. Hij vertelt me over de afgelopen dagen en wat er goed ging, maar ook hoe hij een blikje bier in zijn rugzak had gevonden en het zo moeilijk had gevonden om het door de gootsteen te kiepen. Ik vraag hem wat hij leuk vindt om te doen. “Wandelen,” zegt hij, “het liefst alleen, door de bossen en over de hei. Vandaar die rugzak. Maar de volgende keer zonder bier,” voegt hij er snel aan toe. Zijn zoon komt de kamer binnen; zijn fiets is kapot. Mijn cliënt vraagt of hij vijf minuten zijn zoon kan helpen. In zijn afwezigheid dwalen mijn gedachten weer af naar de suïcidale cliënt. Ik bedenk me dat er niet zoveel verschil is tussen hem en mij. Goed opgeleid, interesse in geschiedenis, alleen wonend en een verslaving, om maar een paar dingen op te noemen. De Engelse liefdadigheidsinstelling Oxfam zegt ‘One million Britons are only one monthly pay cheque away from losing their home’ en zo staan er maar een paar glazen tussen hem en mij en hetzelfde lot; een beangstigend gevoel.

De fiets is gemaakt en het gesprek komt weer op gang. Ik vertel hem over de lotgenotensteun van InTact en mogelijke hersteltrainingen. Wanneer de tijd er op zit bedankt hij mij en zegt dat hij het een fijn gesprek vond. Fijn om te horen. Op het laatste moment komt er een grote hond in beeld die hem al kwispelend in zijn gezicht probeert te likken; een golden retriever. Lachend probeert hij het enthousiaste beest van zich af te duwen. Ik zie hoop en verbinding. In mijn verbeelding zie ik hem lopen op de hei met zijn hond en misschien wel zijn zoon. Het doet mij goed om te weten dat ik iets voor hem heb kunnen beteken en een hem stukje heb vergezeld op het pad naar zijn herstel.